"Een zucht als een trage rivier van wrevel"

"Jo's zucht was als een trage rivier van wrevel, die haar volgde terwijl ze opstond, naar de koelkast liep en de halfvolle fles wijn eruit pakte - en terug naar de tafel, waar ze hun glazen bijschonk. De rivier kwam pas tot stilstand toen ze ging zitten."
En zo gaat het maar door in Voor je sterft. Samantha Hayes trakteert haar lezers rijkelijk op wazige beeldspraak. Daarnaast kauwt zij elke nuancering voor en heeft ze kennelijk maling aan het 'show, don't tell'-beginsel. Bijvoorbeeld: "Ze hield haar politiepasje omhoog en liet het aan de vrouw zien." Een punt na omhoog was voldoende geweest, dan zou de lezer echt wel begrepen hebben dat ze dat deed om de vrouw te laten zien dat zij van de politie was.

Een spannend, intens verhaal zou het een en ander goedgemaakt hebben, maar dat is het niet. Het is slap. De plot is doorzichtig en rammelt, vanaf het begin liggen bepaalde 'zaken' er al dik bovenop, zodat ze uiteindelijk geen verrassing maar slechts een bevestiging van tijdens het lezen opgedane vermoedens zijn. De rechercheurs Lorraine Fisher en Adam Scott profileren zich niet sterk; Adam is weliswaar in het verhaal geschreven, maar volkomen overbodig, hij voegt niets toe. Ook de overige personages blijven oppervlakkig; ze mogen meedoen, maar je leert ze niet kennen. Van enkele personages weet je vrijwel niets, wat zo doorzichtig is als wat en niet aan de orde zou mogen zijn in een thriller van enig niveau. De plaatselijke politieman wordt neergezet als een dikke dombo waar Lorraine zich ver boven verheven voelt. Het slot is mooi gedaan, met een interessante maar niet heel verrassende wending.

De vertaling van Before you die is niet best, het Engels klinkt menigmaal door in de Nederlandse zinsbouw. Meer aandacht daarvoor zou wenselijk zijn, want op deze manier wordt de auteur wellicht tekortgedaan.