Luguber, morbide, maar cliché

Het thema wraak is nogal eens aan de orde in thrillers, zo ook in 'Wraakgodin' van Bernhard Aichner. Jammer dat de originele titel 'Totenfrau' niet letterlijk vertaald is in 'Dodenvrouw'. Het zou hoofdpersoon Blum beter karakteriseren, daar zij behalve wreker ook begrafenisondernemer is. Zou zij een ander beroep hebben, dan zou het verhaal zich niet zo hebben kunnen ontrollen als het nu doet.

Blum gaat op jacht naar de moordenaar(s) van haar echtgenoot Mark, nadat deze voor haar ogen doodgereden is. Door wie en waarom? Blum is slim genoeg om dat uit te vogelen. Het lijdt geen twijfel dat Blums opvoeding debet is aan haar nietsontziende en schijnbaar emotieloze bloederige acties. Aan het begin van het verhaal komt dat geloofwaardig over, als Aichner de lezer in staccatostijl meesleept in de snelle gedachtensprongen van Blum. Naarmate het verhaal vordert komt de ongeloofwaardigheid om de hoek kijken. Het is te veel, het gaat te gemakkelijk en de korte zinnen worden irritant. Daarbij komt dat de geoefende thrillerlezer al gauw in de gaten heeft welke kant het opgaat. 't Is een kwestie van deelnemende personages tellen, afwachten tot ook Blum zo ver is en bingo! Deze voorspelbaarheid komt de spanning beslist niet ten goede, de afloop is dan ook weinig verrassend.
Zeker geen slecht boek, heel aardig om te lezen (mits je lugubere details verdraagt), maar ook niet meer dan dat.