Niet stabiel

De Börjlinds balanceerden met hun eerdere thrillers al op het randje van de geloofwaardigheid, maar met 'Zwarte dageraad' gaan ze eroverheen. Het is lastig zonder spoilers uit te leggen waar het misgaat, ik stip daarom slechts een paar punten aan:
- Hoe logisch is het, dat een oud dossier 'doorgegeven' wordt aan een niet-meer-politieman?
- Hoe logisch is het, dat een onopgelost misdrijf verband houdt met de kindermoorden waar het in deze thriller om gaat?
- Hoe logisch is het, dat er nu opeens lichaamsdelen opduiken van een verdwijning van veertig jaar geleden? Waren die eerder niet te vinden?

Fnuikend voor 'Zwarte dageraad' is de wijze waarop de auteurs de plot afronden. Een naampje hier, een ander naampje daar en klaar. Erg makkelijk ...

Tom Stilton leren we iets beter kennen, het merendeel van de vaste personages staat echter geparkeerd of doet slechts vaag op de achtergrond mee. Gelukkig deze keer geen te uitvoerige herbelevingen uit deel 1 en 2. De spanning houdt niet over. Met de schrijfstijl en het leesplezier zit het wel snor.

Als Cilla en Rolf Börjlind het goede van de eerste drie delen weten te behouden en te combineren en als ze hun fantasie niet meer uit de bocht laten vliegen, komt het met deel 4 vast helemaal goed. De potentie is er, de stabiliteit (nog) niet.

[plot 3, spanning 3, leesplezier 3, schrijfstijl 4, originaliteit 3, psychologie 3]