Verrassend goed!

Ik hou niet van superhelden. Ik weet niet waarom ik er niet van houd, maar ik kan er gewoon niks mee. Ik zie de lol niet zo in van laserogen en superkracht en supersnelheid en pantserhuiden. Hoe kan je in vredesnaam een interessant verhaal schrijven als je held duizend keer sterker, beter en wat dan ooker is dan alle andere karakters in je boek?

Nou ja, door dat dus niet te doen en het speelveld gelijk te trekken. Marissa Meyer bewijst met dit boek dat het kan. Er bestaan superhelden die ik wel leuk vind. Er bestaan verhalen over superhelden die ik zelfs zo leuk vind dat ik mijn net teruggekregen geld van het energiebedrijf moet investeren in een themabox die er volledig op gebaseerd is. Dit is dat verhaal en ik kan nu al niet wachten op het tweede deel.

Wat het boek ongelooflijk sterk maakt zijn de kritische vragen die er door beide vertellende karakters worden gesteld. Wat betekent het om superhelden te hebben die de regels bepalen? Die de hele stad continu uit de problemen halen? Die met een telefoontje op de stoep staan? En wat betekent het als ze te laat komen? Als ze de onschuldigen een keer niet kunnen redden? En bovenal: Wat maakt iemand goed of slecht?

De personages zijn allebei interessant, gelaagd en niet perfect. Ze zijn niet overal goed in, ze zijn ook wel eens onzeker en ze twijfelen vaker wel dan niet. Ze hebben allebei hun eigen verleden, hun eigen issues, hun eigen gevecht dat ze leveren. En het flinterdunne Romeo en Julia lijntje dat er tussen hun geweven wordt, geeft het verhaal net dat beetje meer nuance en kleur.

Ik kan niet wachten op het tweede deel, op de strijd tussen Rebel en Anarchist, tussen de wereld zoals die geweest is, de wereld zoals hij is en de wereld zoals hij eigenlijk zou moeten worden. Want soms, zijn helden geen helden. En soms zijn schurken geen schurken. En soms, is het nogal lastig te zeggen welke kant goed is en welke slecht.

En dat is precies het soort verhaal waar ik WEL van hou. Hoe grijzer hoe beter! Dus, komt maar op met dat tweede deel!