Gaat nooit vervelen

Zo ondertussen weet ik gewoon dat ik een goed boek in handen heb als ik een Team Mortis oppak. En toch weet van den Eynde me elke keer op een bepaalde manier weer te verrassen. Alsof ik tussendoor vergeet hoe tof en hoe leuk zijn boeken zijn.

Team Mortis 9, overduidelijk het eerste deel van een nieuwe serie met een nieuwe overkoepelende arc, volgt de formule die in de eerdere 8 boeken zo succesvol is gebleken: In het eerste hoofdstuk wordt de sfeer van het mysterie neergezet en maken we kennis met een aantal hoofdrolspelers in de zaak van dit boek. Daarna volgen we zowel de vier helden die het mysterie op proberen te lossen als de daders die steeds meer stukjes van de puzzel aan ons vrijgeven.

Het is, door die verhaalstructuur, maar ook zeker door de schrijfstijl, goed te zien dat van den Eynde uit het televisievak komt. Hij weet als geen ander gebeurtenissen heel beeldend te beschrijven waardoor je als lezer helemaal het verhaal in gezogen wordt. Daarnaast onderschat hij niet het belang van het innerlijke conflict bij de hoofdrolspelers. Het zijn niet zomaar vier detectives die een zaak oplossen. Ze brengen een geschiedenis, een persoonlijkheid en met name hun eigen issues mee.

En hoewel het heel lang kan voelen alsof het verhaal erg versplinterd is, komen al die stukjes en al die personages uiteindelijk samen in een spannende finale waarbij ineens alle onderlinge verbanden duidelijk worden.

Het is een briljant concept en hoewel de ene zaak me iets persoonlijker aanspreekt dan de andere, denk ik niet dat ik hier snel genoeg van ga krijgen. Dus ik hoop dat van den Eynde nog heel veel Team Mortis delen mag en kan schrijven en publiceren.