Heel veel informatie, heel weinig emotie

Ik keek er echt ongelooflijk naar uit om dit boek te lezen. Het andere boek dat ik van deze auteur gelezen heb vond ik echt geweldig en ik was er dan ook helemaal klaar voor om weer net zo geraakt te worden en net zo betoverd te worden door haar geweldige schrijfstijl. Helaas viel dat dus uiteindelijk een beetje tegen.

Het kan natuurlijk aan de vertaling liggen (ik heb haar andere boek in het Engels gelezen), maar eerlijk gezegd betwijfel ik dat. Ik denk dat er gewoon absoluut geen klik was tussen mij en dit verhaal, deze karakters en deze wereld. Het werkte voor mij gewoon absoluut niet.

Allereerst omdat ik vond dat er veel te veel informatie gegeven en uitgelegd moest worden. Het is overduidelijk dat Donnelly een geweldige wereld in haar hoofd heeft, maar de hoeveelheid aan begrippen, uitleg, politieke achtergrond, namen en lange verhalen was gewoon te groot. Het voelde alsof de helft van het boek uitleg van de wereld was en ik vind dat altijd erg jammer.

Daarnaast was er voor de karakters te weinig tijd om echt emoties te hebben, dingen te verwerken, ergens bij stil te staan. Al vanaf het begin zit er een heel hoog tempo in de gebeurtenissen, waardoor de emoties nogal ondergesneeuwd raken. Op geen enkel moment had ik echt het gevoel dat de hoofdpersonages echt doorleefd iets voelden. Het was veel tell, weinig show.

Het resultaat is dat ik geen emotionele band had met de karakters, het me niet echt kon schelen wat er met hen gebeurde en ik ook geen echte connectie met hun wereld voelde, omdat ik nagenoeg alles alleen van horen zeggen had.

Ik had het graag anders gezien. Ik had zeker anders gehoopt. Maar goed, er staan gelukkig meer boeken in de kast.