Toffe combinatie van wiskunde en tijdreizen!

Toen ik afgelopen zondag tegen Luc Descamps zei dat de jongere versie van mezelf ongelooflijk blij zou zijn geworden van een verhaal als dit, kon ik nog niet weten hoe waar die uitspraak zou blijken. Ik wist toen nog niet wat me precies te wachten stond en hoe ongelooflijk tof de combinatie van wiskunde, getallen en tijdreizen zou zijn.

Nu weet ik dat wel. Ik wilde vanavond even de helft van het boek lezen, zodat ik morgenvroeg de andere helft kon lezen. Maar ik kon het boek niet meer wegleggen. Ik werd in het verhaal gezogen en het verhaal liet me pas weer gaan na de allerlaatste bladzijde. Dat komt uiteraard deels door de heerlijke schrijfstijl van Descamps, die heel toegankelijk is voor jongeren en toch op een beeldende manier het verhaal weet te vertellen.

Maar het komt ook door het plot. Wiskunde en getallen hebben een suffig imago. Getallen zijn zoals ze zijn. Ze volgen regels en zijn onveranderlijk. Heel wat mensen worstelen met de eindeloze regels die de wiskunde ze aanleert en veel mensen laten wiskunde vallen zodra ze kunnen. Dit verhaal laat een andere kant van getallen zien, de achterkant, om precies te zijn. En wat ontstaat is een ongelooflijk gaaf avontuur met wiskunde als basis.

In dit verhaal maken we kennis met de jonge William Shakespeare, die net zijn allereerste kladversie van Romeo en Juliette aan het schrijven is. Harry ontmoet het allereerste meisje dat zijn hart sneller doet slaan. Maar bovenal leert Harry dat getallen niet zomaar getallen zijn, maar dat ze de macht hebben om de wereld te laten verdwijnen.

Ik heb nu al zin in het tweede deel en ik ben ongelooflijk benieuwd waar de donkere getallen ons dan heen gaan brengen.