Veel infodumps en overactieve hormonen

Er is iets raar met het lezen van een boek dat door heel de wereld opgehemeld wordt, twintig jaar nadat de rest van de wereld dat gedaan heeft. Niet alleen heb ik 20 jaar meer boeken gelezen voor dit boek mijn pad daadwerkelijk kruiste (of beter gezegd, ik dat toeliet), maar ook ben ik 20 jaar ouder dan ik geweest zou zijn toen ik het boek eigenlijk voor het eerst had moeten lezen. En beide aspecten zorgen ervoor dat Harry Potter op mij niet helemaal het effect heeft dat het op alle andere mensen had en heeft.

Net als zijn voorgangers leest dit boek lekker weg en begint het met twee spannende hoofdstukken die meteen nieuwsgierig maken. Daarna volgt dit boek het al overbekende scenario waarbij we ons voor minimaal drie kwart, alhoewel het in dit boek nog langer is, vooral bezig houden met magische lessen en zwerkbal, voor er een epische finale volgt waarin alle kleine dingen uit het boek samen komen en er van alles gebeurt in nauwelijks honderd pagina's tijd.

En hoewel ik dit boek nergens met tegenzin gelezen heb, merkte ik wel dat dit boek me ook nergens echt pakte. Ron en Hermelien waren allebei nagenoeg onuitstaanbaar irritant. Ik snap het, het is normaal pubergedrag, maar daar ben ik toch iets te oud voor geworden, vrees ik. En Harry is zo koppig als een steenezel, al communiceert hij er in elk geval in dit deel wel over. En dan hebben we het nog niet over Dumbledore. Die een heel boek halve infodumps delivered en de lezer (en Harry) vervolgens op het moment supreme in de steek laat. En ook tijdens het einde is het jammer dat veel informatie later verteld moet worden, omdat Harry er zelf niet bij was.

Al met al is dit tot nu toe mijn minst favoriete boek in de reeks. Nog steeds geen slecht boek, zeker niet, maar geen boek dat ik mezelf in de toekomst zie re-readen. En nu: Op naar het laatste boek. Ik ben benieuwd! Laat die epische conclusie maar komen!