Traag, maar Briljant boek

Ooit, lang geleden, was ik aan dit boek begonnen. De bladwijzer van toen zat er nog in en ik kon me zelfs nog herinneren wat er allemaal gebeurd was. Om de ene of de andere reden, die ik me niet meer kon herinneren, had ik het boek toen weggelegd. Maar aangezien King of Scars over een paar weken uitkomt, wilde ik me toch even goed voorbereiden door dit boek eindelijk uit te lezen.

En ik wist al snel weer waarom ik het ook alweer opzij had gelegd. Het boek is heel technisch. Het is schaken op heel hoog niveau en voor 80% wordt er gefocust op die schaakpartij, de listen die verzonnen worden, de plannen die gesmeed en uitgevoerd worden. Hierdoor moet je echt bij elk woord je kop erbij houden, waardoor het boek met vlagen traag leest.

Ik ben daarnaast een enorme emotie-lezer, en juist op dat vlak zijn de zes helden van dit verhaal niet heel sterk. Combineer dat met niet echt een honderd procent klik hebben met één van de hoofdpersonen en het is niet heel raar dat het boek een hele tijd aan de kant heeft gelegen.

Maar, ik heb me erdoorheen geslagen en toen aan het einde alle puzzelstukjes in elkaar vielen (en Sturmhund zijn opwachting maakte) werd het verhaal ineens een stuk leuker. Als je merkt waar al die opbouw heen gaat en hoe goed alles is uitgedacht, zet dat het hele verhaal weer in een ander licht. Het einde is namelijk gewoon briljant, waardoor de hele opbouw van het boek niets anders dan geniaal genoemd kan en moet worden.

En na de korte glimp van Sturmhund die we hier krijgen, kijk ik ongelooflijk uit naar King of Scars!