Intrigerend gelaagde villain

Als er iets is waar Marissa Meyer, in mijn ogen, ongelooflijk goed in is, is het gelaagde slechteriken creëren met een intrinsieke motivatie die niet eens voortkomt uit slechtheid. Ze is goed in villains creëren die een doel hebben dat helemaal niet zo verkeerd is, maar middelen gebruiken die dat wel zijn.

En Levana is daar absoluut geen uitzondering op. Ik wil niet te veel de therapeut uithangen in mijn recensies, maar Levana lijdt zonder twijfel aan een aantal psychologische persoonlijkheidsstoornissen (waarbij de term high functioning anti sociale persoonlijkheidsstoornis wellicht het beste past), maar ze zijn op een dusdanige manier omschreven en uitgelegd, dat ik ook nog kan snappen waarom Levana in haar ogen weinig echt verkeerd doet en dat schuldgevoel, waarvan ze weet dat ze het moet hebben, aan alle kanten bij haar ontbreekt.

Praat dit boek haar daden goed? Verre van. Levana doet in dit boek vreselijke dingen die onvergeeflijk zijn. Maar dat maakt het inkijkje in haar gedachtengang des te interessanter. Want het resultaat is een villain die veel meer wordt dan een negatieve invloed die onze heldin tot heldin maakt. Het resultaat is een villain die een heldin is in haar eigen wereld, haar eigen hoofd en haar eigen spiegel.