Vermakelijk, maar niet geweldig

Ik weet dat de Lux serie van Jennifer L. Armentrout een enorme hype is. Veel mensen hebben hem in het Engels al gelezen of worden er smoorverliefd op nu de Nederlandse edities in een heerlijk snel tempo worden uitgegeven. Ik zou ze zelf nooit hebben opgepakt als mijn moeder het eerste boek niet had gekocht en doorgegeven en ik weet ook nog niet zo goed of ik de hype kan delen.

De mythologie van de serie vind ik ongelooflijk interessant. Er zitten hele toffe vondsten in en het zit best goed in elkaar. Die stukken die niet helemaal duidelijk zijn, bekritiseert Armentrout ook zelf in het boek, door middel van droge commentaren van haar eigen karakters.

Ze is sowieso erg goed in deze zelfkritiek, maar voor mij maakt dat niet alles goed. Het duurde niet heel lang voor ik me aan Katy ging irriteren. Ze is zo ongelooflijk koppig dat zelfs een steenezel er schril tegen afsteekt. Ze communiceert voor geen meter. Ze negeert continue haar eigen instincten en gevoelens en praat letterlijk elke domme beslissing voor zichzelf goed op een hele rare manier. Dat ze hier aan het einde haar verantwoording voor neemt siert haar, maar neemt niet weg dat ik me dus wel al een half boek aan haar geërgerd had.

Het voelt dan ook wel een beetje alsof Armentrout het verhaal probeert te rekken. Ik ben er absoluut geen voorstander van om je personages te vroeg bij elkaar te brengen in een verhaal, maar ze zo geforceerd uit elkaar houden werkt voor mij eigenlijk ook weer niet.

Ik heb me op zich prima vermaakt met het verhaal, ondanks het feit dat ik het jammer vind dat wij als lezer te weinig een band kunnen opbouwen met bepaalde personages, waardoor de emotionele impact van het verhaal eigenlijk nihil is. Ik ga ook zeker het volgende deel weer lezen. Maar tot nu toe, ben ik nog niet zwaar onder de indruk.