Ademstokkend

Soms heb je van die boeken die je doen besluiten om vroeg naar bed te gaan zodat je ze voor het slapen gaan nog even uit kan lezen. Eigenlijk alle boeken van Marissa Meyer hebben dit. Harteloos heeft nog een hele avond naar me geroepen, ook al stond Wie is de Mol aan. Alter Ego bleef aan me trekken en hield me zelfs op het werk bezig en Scarlet is nu dus binnen een dag uitgegaan.

Marissa Meyer creëert interessante werelden zonder te verzanden in bladzijdes vol world building waarin eigenlijk niks gebeurd. Ze laat ons de wereld zien door de ogen van de karakters, door ons middenin hun levens te gooien en ons mee te laten kijken met wat er gebeurt. Dit effect wordt nog eens versterkt door de wisselende perspectieven die naadloos op elkaar aansluiten waardoor het verhaal constant als een geheel blijft voelen, maar we wel een heel goed beeld krijgen van wat er in de wereld speelt en welke schaakstukken op welke moment welke kant op gaan.

In dit verhaal gaan we met Kai en Cinder verder waar we gebleven waren, maar we leren ook een hoop nieuwe karakters kennen die vanaf het allereerste begin interessant, gelaagd en heel complex zijn. Al haar karakters hebben meerdere lagen en kanten. Ze hebben leuke kanten, minder leuke kanten, sterke punten en zwakke punten.

En hoewel ik persoonlijk geen voorstander ben van instalove, komt ze er in dit geval heel goed mee weg zonder dat het ongeloofwaardig wordt. Voeg hieraan toe dat Meyer een gruwelijk einde weet te schrijven voor dit verhaal, misselijkmakend bijna, maar toch onderweg meerdere humoristische momenten weet te creëren en je hebt een bijna perfect boek.

Om te voorkomen dat ik in een reading slump raak wordt het nu eerst tijd voor een paar andere boeken, maar ik kan niet wachten om verder te gaan met Cress!