De saga breidt zich uit met veel girlpower

In deel twee van ‘The Lunar Chronicals’ ontmoeten we de Française Scarlet Benoit die erg gehecht is aan haar rode hoodie. Aan het begin van het boek is de grootmoeder van Scarlet al een aantal dagen ontvoerd. De politie gelooft haar niet en als haar vader plotseling opduikt, blijkt die psychisch flink van het padje. En zo komt het dat Scarlet samen met een mysterieuze jongen die zichzelf Wolf noemt op zoek gaat naar haar oma om die te bevrijden. Nu is de combinatie van meisjes in rode hoodies en wolfachtigen meestal ongunstig, maar toch voelt Scarlet zich steeds meer aangetrokken tot deze. Als er echter geheimen boven water komen drijven, zowel over Wolf als over haar oma weet ze niet meer wie te vertrouwen.

Ondertussen gaat het verhaal van Cinder gewoon door. Cinder ontsnapt uit de gevangenis zoals dokter Erland haar in deel 1 had opgedragen. Ze krijgt daarbij wel onverwacht gezelschap van een jonge Amerikaan, Carswell Thorne geheten. Dat is een echte boef en rokkenjager van het charmante type, die Cinders volmaakte tegenpool lijkt te zijn. Ze kunnen elkaars hulp echter goed gebruiken en dus werken ze zo goed mogelijk samen. Uiteindelijk besluiten ze op zoek te gaan naar Michelle Benoit, de Franse vrouw die Cinder ooit verborgen heeft gehouden, in de hoop dat zij meer informatie kan geven over Cinders verleden. En aldus zullen de wegen van Cinder en Scarlet elkaar kruisen, want Michelle Benoit is Scarlets grootmoeder.
Maar niet natuurlijk dat gedurende al deze ontwikkelingen koningin Levana stil blijft zitten. Integendeel. De plot rondom haar en keizer Kai krijgt ook een vervolg. En als die laatste blijft weigeren om Levana in haar wensen tegemoet te komen, neemt de koningin wraak.

Het enige probleem dat ik met deel 1 van ‘The Lunar Chronicles’ had, was dat het wat vol was met thema’s en onderwerpen. Het moge duidelijk zijn dat dit er in deel 2 niet minder op is geworden, maar juist meer. Er zijn nu twee heldinnen en het aantal andere personages is eveneens gegroeid. Daarmee verdwijnen er jammer genoeg nog meer kwesties naar de achtergrond, zoals de problemen rond de ziekte letumose en, opnieuw, de onderdrukking van cyborgs.

Dat is één van de redenen dat ik dit boek toch wat minder vind dan het eerste deel. De andere reden is Scarlet. Scarlet vind ik eigenlijk niet zo sympathiek. Ze is een nogal boze en agressieve jongedame en in tegenstelling tot Cinder heeft ze geen gevoel humor. Als Française heeft ze bovendien een Amerikaans heldencomplex waarbij ze lijkt te denken dat ze iedereen in haar omgeving moet beschermen tegen al het kwaad in de wereld en indien nodig redden uit de klauwen van een machtige vijand. Als gevolg daarvan rent ze zonder veel na te denken steeds weer recht op het gevaar af en gaat ze allerlei gevechten aan. Wanneer ze dan tegen haar eigen beperkingen oploopt en er gaan dingen mis, voelt ze zichzelf overdreven verantwoordelijk. Het is allemaal wel ongelooflijk girlpower, maar op een nogal gefrustreerde manier.
Persoonlijk ben ik nooit zo dol op dit soort helden of heldinnen, omdat ze nogal overtuigd lijken van het feit dat andere mensen zichzelf niet kunnen redden, wat niet erg respectvol is. In dit geval speelt dat extra omdat de oma van Scarlet jarenlang gevechtspiloot in het leger is geweest en haar alles heeft geleerd dat ze weet. Hoe komt Scarlet er dan bij dat het haar wel even in haar eentje zal lukken deze oma te redden uit de handen van gevaarlijke en machtige ontvoerders? Het is goed bedoeld natuurlijk en de manier waarop Scarlet aan haar oma is gehecht is ook aandoenlijk, maar haar roekeloosheid is wel erg wild en ondoordacht.
Gelukkig maar dat ze er toch niet echt mee wegkomt en uiteindelijk de hulp van anderen moet accepteren. Daarna gaan zowel de persoonlijkheid van Scarlet als het verhaal er met sprongen op vooruit. Vooral de ontmoeting met Cinder pakt wat dat betreft goed uit.

En dan zitten we opeens toch weer in een spetterend verhaal. Het sprookje van Roodkapje wordt weer op ongedachte manier werkelijkheid en een aantal zaken die eerder in het boek naar voren komen, vallen goed op hun plaats. De ontknoping is dan toch weer spannend en de originaliteit van auteur Marissa Meyer blijft verbazingwekkend groot. Verder zijn de gedeeltes met Cinder, Thorne en een herboren Iko, als vanouds leuk. Daarom geef ik dit boek alsnog vier sterren, maar wel met een kanttekening.

Desondanks toch een nieuwe oproep aan de uigever om ook de rest van deze serie te vertalen. Hij is gewoon te origineel en leuk om te laten liggen!