Recensie De gelukkige huisvrouw

Hier nog een lezeres die toch een door media invloeden gevormd negatief beeld had van Heleen van Royen. (Nog voor de debuutroman van Heleen van Royen in de schappen lag, was De gelukkige huisvrouw een hype: de vertaalrechten waren al verkocht en op het internet verschenen sites met adviezen over hoe een gelukkige huisvrouw te worden).
Ja, inderdaad, had.

Na een overdrachtelijke, zowat theatrale, vertelling van een bevalling is heel voelbaar het verhaal van een vrouw met een postnatale depressie.
In de tweede fase gaan we zogezegd op zoek naar de oorzaak hiervan en komen we bij een rouwproces 20 jaar na dato, wat wellicht wel kan maar nog niet half zo voelbaar was. Waar bij het eerste proces de verwarring en eenzaamheid zo tastbaar en toch met humor en cynisme gebracht waren, kreeg het rouwproces niet even veel gestalte - niet meer dan dat aan elk verhaal, elk persoon meerdere kanten zitten.
Een prettig leesbare schrijfstijl, absoluut oke genoeg om Heleen van Royen nog maar even te googlen, maar net niet de stimulans om alle titels van deze schrijfster te gaan lezen.