Recensie Het leven van Pi

Verhalen - geloofwaardig of ongelooflijk? Geloof - is alles niet-waar tot het tegendeel bewezen is (agnosticisme) of kunnen we soms gewoon iets aannemen?
Dit is geen avonturenverhaal waarin je met gekromde tenen naar het eind toe werkt om te ontdekken of het allemaal "goed" afloopt. Nee, van deze last wordt je al vroeg in het boek ontheven.

Het verhaal begint met een wat "stugger" deel dat aanvoelt als een verhandeling over het dierentuin wezen en over het geloof. Heel grappig is het stuk waarin "de drie wijzen" en Pi met zijn ouders elkaar treffen tijdens een dag aan het strand. Wat vreselijk knap om net zo weinig tekst een overtuiging betreffende geloof met humor neer te zetten.
Plotsklaps bevind ik me in een boot met een overwerkte hyena en ontdek nu werkelijk wie Richard Parker is en in deze out-of-this-world situatie ken ik momenten waarbij ik me afvraag wie er wegens watergebrek aan het ijlen is: hij of ik???

Het fascineerde me omdat het me bezighield met meerdere dingen: overleven, angst (hoofdstuk 56:Angst is de enige echte tegenstander van het leven. ), eenzaamheid, dieren psychologie, troost uit de meeste onverwachte dingen.

Als ik even terug blader naar het eerste deel van het boek, waarin de schrijver over zijn ontmoetingen met Pi vertelt, valt het volgende mij op:
Woorden van goddelijk bewustzijn: morele vervoering,een blijvend verheven gevoel, euforie, blijdschap; een aangescherpt moreel besef, dat belangrijker lijkt dan een intellectueel begrip van de dingen; een ordening van het heelal op grond van morele in plaats van intellectuele criteria; het besef dat de grondslag van het bestaan datgene is wat we liefde noemen, die zich soms niet duidelijk, niet helder, niet onmiddellijk, maar niettemin onontkoombaar openbaart

Kijk, dan blijf ik verder stil.