Recensie Simon

Mijn tweede titel na Anna, Hanna en Johanna. Waar ik bij A,H&J geïntrigeerd was door het leven van 3 generaties vrouwen sprak in dit boek Simon mij veel minder aan. In vergelijkbare verteltrant brengt Marianne Fredriksson een prettig leesbaar boek over personen, leven en relaties. Soms voelt dit voor mij zelfs een beetje (oneerbiedig gesteld ) streekroman achtig aan.

Eigenlijk is het voornamelijk opnieuw een familie verhaal.
De hoofdrolspelers Karin, Simon, Erik , Isak, Ruben, Mona en Klara worden als karakters uitgebreid uitgewerkt, hun levens gevolgd, en er zitten hele mooie stukken leven in die de onderlinge relaties prachtig neerzetten.
Het is echter de veelheid aan thema's die mij een onvoldaan gevoel geven.
De zoektocht van Simon naar zijn afkomst (adoptie + jood-zijn) en identiteit, de speciale band tussen Karin en Simon, Karins moeder-zijn en zelf geen kinderen kunnen krijgen, niet te verdragen Verdriet, Schuld, Simons vriendschap met Isak, Isaks verleden, Rubens gevoel van Schuld tov vrouwen en Isak, de kris-kros relaties (persoonlijkheids conflicten- losmaken van) tussen vaders en zonen (Erik tov Isak, Ruben tov Simon), de oorlog ergens tussendoor, Eenzaamheid, psychoanalyse (Olga en later Simon) (trouwens Marianne Fredriksson heeft zelf op haar tweeenveertigste een zware depressie meegegemaakt en is middels psychoanalyse er weer uit gekomen, tevens is haar dochter van beroep psychologe), de krachten van het uittreden van de geest uit het lichaam, angst voor verlies door dood, spirituele ideeën over contact met de natuur en het verleden - het in ons leven voorkomen van begeleidende "personages", en nog veel meer.

In het willen neerzetten van Leven is er misschien een beetje teveel gewild, het voelde alsof er te veel grote onderwerpen onderbouwd en verklaard moesten worden. Zoals mijn bovenstaande dreunige opsomming van veelheid vervelend leest is eigenlijk ook mijn beleving bij dit familieverhaal.
Mooie stukken en lekker leesbaar maar niet met voldoening en een zucht dichtgeslagen.