Lezersrecensie
Een intrigerend portret van een zwaar beschadigd leven
Meester Mitraillette werd verkozen tot Boek van de Maand door het boekenpanel van De Wereld Draait Door. Na dit succes komt Jan Vantoortelboom met zijn roman De man die haast had. In slechts 144 pagina’s weet de auteur een intrigerend portret van een beschadigde man te schetsen en levert daarmee wederom een sterk boek.
Elsie valt van de zoldertrap terwijl ze op de jonge Leon past en raakt hierdoor zwaar gehandicapt. Leon voelt zich meteen verantwoordelijk voor het ongeluk. Hij draagt de verantwoordelijkheid voor Elsies lichamelijke toestand zijn verdere leven als een last met zich mee en raakt zelf emotioneel zwaar beschadigd. Dit heeft als gevolg dat Leon weinig contacten legt met andere mensen. Vantoortelboom weet zijn emotionele mankement perfect te vangen in de relaties die Leon niet kan vasthouden.
Metaforen
Vantoortelboom geeft geen letterlijke inkijk in het psychische leven van Leon door zijn gedachten te benoemen. In plaats daarvan doet hij iets waardoor de verkniptheid van de geest van Leon een diepe indruk achterlaat: hij beschrijft zijn leven aan de hand van de verschillende relaties die daar een cruciale rol in spelen. De relatie met zijn ouders, zijn enige en beste vriend Bertrand, zijn geliefde Liliane en natuurlijk zijn opmerkelijke verhouding met Elsie. De relaties in het leven van Leon werken dus als metafoor voor zijn getraumatiseerde geest na het ongeval van Elsie.
De auteur heeft geen ingewikkelde woorden nodig om indruk te maken. Hij gebruikt in zijn vertelstijl opvallend veel metaforen. Zijn stijl wordt hierdoor heel beeldend en de lezer kan zich hierdoor gemakkelijk een voorstelling maken van de situatie waarin Vantoortelboom hem onderdompelt. ‘Hij zag het puntje op haar achterhoofd waar haar hoofdhuid zichtbaar werd en waarrond haar haren kromden als was het een eiland in een rivier.’
Vantoortelboom bewijst met De man die haast had dat er niet veel pagina’s nodig zijn om een verhaal te vertellen dat zich diep in het wezen van de lezer installeert. Hoewel de gebeurtenissen en de gevolgen daarvan zijn verhaal intrigerend en indrukwekkend maken, relativeert zijn vertelstijl de zwaarte van het boek. De simpele verwoordingen en metaforen maken het verhaal draaglijk.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]
Elsie valt van de zoldertrap terwijl ze op de jonge Leon past en raakt hierdoor zwaar gehandicapt. Leon voelt zich meteen verantwoordelijk voor het ongeluk. Hij draagt de verantwoordelijkheid voor Elsies lichamelijke toestand zijn verdere leven als een last met zich mee en raakt zelf emotioneel zwaar beschadigd. Dit heeft als gevolg dat Leon weinig contacten legt met andere mensen. Vantoortelboom weet zijn emotionele mankement perfect te vangen in de relaties die Leon niet kan vasthouden.
Metaforen
Vantoortelboom geeft geen letterlijke inkijk in het psychische leven van Leon door zijn gedachten te benoemen. In plaats daarvan doet hij iets waardoor de verkniptheid van de geest van Leon een diepe indruk achterlaat: hij beschrijft zijn leven aan de hand van de verschillende relaties die daar een cruciale rol in spelen. De relatie met zijn ouders, zijn enige en beste vriend Bertrand, zijn geliefde Liliane en natuurlijk zijn opmerkelijke verhouding met Elsie. De relaties in het leven van Leon werken dus als metafoor voor zijn getraumatiseerde geest na het ongeval van Elsie.
De auteur heeft geen ingewikkelde woorden nodig om indruk te maken. Hij gebruikt in zijn vertelstijl opvallend veel metaforen. Zijn stijl wordt hierdoor heel beeldend en de lezer kan zich hierdoor gemakkelijk een voorstelling maken van de situatie waarin Vantoortelboom hem onderdompelt. ‘Hij zag het puntje op haar achterhoofd waar haar hoofdhuid zichtbaar werd en waarrond haar haren kromden als was het een eiland in een rivier.’
Vantoortelboom bewijst met De man die haast had dat er niet veel pagina’s nodig zijn om een verhaal te vertellen dat zich diep in het wezen van de lezer installeert. Hoewel de gebeurtenissen en de gevolgen daarvan zijn verhaal intrigerend en indrukwekkend maken, relativeert zijn vertelstijl de zwaarte van het boek. De simpele verwoordingen en metaforen maken het verhaal draaglijk.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anne Oerlemans
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
