Een rijk verhaal in prachtige woorden

Benedict Wells vertrok meteen na zijn eindexamen naar Berlijn om zich op het schrijven te richten. Zijn romans werden in Duitsland vanaf het allereerste moment goed ontvangen maar Het einde van de eenzaamheid is zijn internationale doorbraak. Het boek werd bekroond met verschillende prijzen, verkocht in Duitsland al snel meer dan 200.000 exemplaren en werd in meer dan twintig landen vertaald. Ook in Nederland geniet het boek, in de knappe vertaling van Gerda Baardman, veel populariteit nadat het bij De Wereld Draait Door werd uitgeroepen tot Boek van de Maand.

In Het einde van de eenzaamheid wordt Jules Moreau geconfronteerd met herinneringen uit zijn jeugd wanneer hij na een ernstig motorongeluk in het ziekenhuis belandt. Al vroeg verliest Jules zijn ouders en dit heeft een enorme impact op het leven van hem en zijn zus (Liz) en broer (Marty). Jules trekt zich terug in zijn eigen wereld, tot hij vriendschap sluit met de mysterieuze Alva, die zijn leven op zijn kop zet.

De jonge Wells weet op fenomenale wijze zware thema’s een plek te geven in zijn boek. Eenzaamheid, loyaliteit, verlies en de subjectiviteit van herinneringen zijn daarin de belangrijkste. De auteur laat zien door middel van zijn personages zien dat hij veel inzicht heeft in de menselijke psychologie en de manier waarop (familie)relaties in elkaar steken. Dit levert vaak ook prachtige zinnen op: "'Ja, maar het tegengif voor eenzaamheid is niet toevallig samenzijn met willekeurige mensen. Het tegengif voor eenzaamheid is geborgenheid."

De schrijfstijl van Wells is heel prettig en komt ook in het Nederlands goed tot zijn recht. De zinnen in Het einde van de eenzaamheid zijn stuk voor stuk mooi en zeer zorgvuldig geformuleerd. Over elk woord is nagedacht en alles valt steeds heel precies in elkaar. Hoewel wollig zeker niet het goede woord is, schrijft Wells wel ‘literair’, hij gebruikt veel woorden om iets te zeggen en maakt graag gebruik van metaforen die de lading van zijn boodschap prachtig dekken. Een creatieve schrijfstijl die toch op geen enkel moment langdradig aandoet, waardoor je vlot door het verhaal leest.

Ook de opbouw van het verhaal zorgt ervoor dat je als lezer door wil lezen, doordat Jules’ herinneringen worden beschreven weet je als lezer steeds al een klein beetje van wat er in de toekomst te gebeuren staat of is gebeurd, maar je hebt de herinneringen nodig om alle puzzelstukjes op zijn plek te laten vallen. Wells weet deze raamvertelling goed te doseren en daardoor blijf je het gehele boek op het puntje van je stoel zitten. Enige minpunt aan het boek is het perfect afgeronde einde, dit maakt het einde wat lang en uitleggerig, iets wat goede literatuur (zoals dit boek) eigenlijk helemaal niet nodig heeft.

Al met al dus alleen maar lof voor dit boek, en die is zeker ook terecht. Het einde van de eenzaamheid is typisch een boek dat zich leent voor herlezing, keer op keer. Er zit zoveel in dat je dat er nooit met een keer lezen uit kan halen en met de prachtige zinnen van Wells is een herlezing zeker geen straf!