Vederlichte zware thema's

Een verhaal over een pubertweeling die kampt met de dood van hun moeder, homoseksualiteit en schuldgevoelens. Dat klinkt niet meteen als een boek om op een zonnige dag in te beginnen. Jandy Nelson bewijst met Ik geef je de zon dat ook een boek met zulke thema’s een humoristisch en gezellig verhaal kan zijn.

Jude en Noah zijn als tweeling altijd met elkaar verbonden geweest. Ze zijn beiden creatief en veelbelovende kunstenaars, maar alles verandert wanneer hun moeder om het leven komt bij een auto-ongeluk. Jude en Noah geven zichzelf allebei de schuld en trekken zich afzonderlijk terug in hun eigen leven. Noah ontkent zijn homoseksualiteit en Jude kan zichzelf niet meer toelaten in haar eigen kunstwerken. De auteur weet deze veranderingen precies te benoemen maar blijft de lezer tegelijkertijd hoop geven door de lichte manier waarop ze het verhaal vertelt.

Humor
Nelson brengt haar verhaal met veel humor, en humor speelt ook een belangrijke rol in het leven van de hoofdpersonages. “En dan lach ik voluit, en hij zegt het nog een keer en daarna ik, en dan liggen we allebei dubbel van het lachen, en het duurt eeuwen voordat we rustig worden.” Het zijn de mensen die je aan het lachen maken die de moeite waard zijn om in je leven te houden en met wie je je meteen verbonden voelt, al ken je ze pas een paar minuten. Nelson weet dat gevoel in haar verhaal precies te vangen.

Liefde
Liefde, op elke mogelijke manier vormgegeven, speelt een belangrijke rol in Ik geef je de zon en dat maakt het verhaal meteen ook zo hartverwarmend. Jude en Noah worden allebei verliefd en Nelson weet vooral Judes worsteling met zijn homoseksualiteit en zijn ingewikkelde relatie met Brian intrigerend te vangen. Tegelijkertijd speelt ook de liefde tussen broer en zus en de liefde voor hun ouders een grote rol in het leven van Jude en Noah. Alle liefde in Ik geef je de zon geeft het boek zijn kracht. Je moet het daarom wel met een glimlach uitlezen.

[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]