Tijdloos monument

Elisabeth trouwt met de jonge arts Guillaume en zij bevalt van een tweeling. De eerste jongen is de zoon waar Guillaume van gedroomd heeft, maar de tweede zoon is zo mismaakt dat hij zelfs enkel ‘Nameloos’ genoemd wordt. Ondanks alles blijft Nameloos leven en als de Eerste Wereldoorlog het dorp binnendringt, neemt het leven met de verschillende levens een aparte loop.

Tijdloos
Het verhaal speelt zich grotendeels af in de Eerste Wereldoorlog, maar afgezien van de referenties naar de loopgraven is dit een verhaal dat zich in elke willekeurige tijd zou kunnen afspelen. De historische roman van Van Steenberge is een tijdloos monument waarin getoond wordt wat familierelaties betekenen in een tijd die op verschillende manieren zwaar is voor de mensen die erin leven.

“Pendules, zakhorloges, zandlopers ten spijt, soms springt de tijd vooruit, met schokken, zonder dat je er erg in hebt wat hij aanricht met de mensen rond je.” - p. 229

Verhalenverteller
In zijn nawoord zegt Van Steenberge: ‘Ik vertel verhalen’, en dat doet hij zeker. Het verhaal is in een redelijke simpele vertelstijl geschreven en dat zorgt dat het verhaal je makkelijk met zich meeneemt naar de verschillende werelden waarin de personages zich bevinden. Ondanks het feit dat er veel beschreven wordt en eigenlijk vrij weinig gebeurt, houdt het verhaal je vast en lees je heel gemakkelijk door de bladzijden heen. Het verhaal grijpt je aan, je gaat als vanzelf van de personages houden, maar het blijft moeilijk om precies aan te wijzen waar dit door komt.

“De tranen komen als vanzelf. Ik laat het gebeuren, daar waar het begon. Alfa en omega. De stilgevallen klok op de kerktoren is mijn bondgenoot. Mijn moeder verdwijnt wanneer ik mijn ogen weer open.” - p. 346

Als Nederlandse lezer ben ik wel en paar keer uit het verhaal geraakt door Vlaamse zinnen of uitdrukkingen, vaak gebruikt door bepaalde personages, die soms twee keer gelezen moeten worden om ze goed te kunnen gebruiken. Woorden die wij in ons dagelijkse Nederlands niet gebruiken, maar die zeker niet vervangen zouden moeten worden, de prachtige woorden maken het een uniek verhaal. Het familie- en dorpsverhaal van Van Steenberge splitst zich op een intrigerende manier in verschillende levensverhalen, stuk voor stuk even verrassend en onvoorspelbaar, om aan het einde toch allemaal weer naadloos verbonden te raken.

Ik kan met betrekking tot dit boek dus maar één tip geven; ga het zelf lezen. Ik ben ervan overtuigd dat het voor veel mensen een verhaal van herkenning zal zijn en het maakt zeker indruk op de lezer. Je kunt dit echter alleen maar ervaren door jezelf er helemaal in onder te dompelen. Dit is geen boek dat je weglegt voordat het tot aan de laatste bladzijde verslonden is.