Vergelijking met Millenniumtrilogie niet nodig

want het boek van Lapidus is sterk genoeg om op eigen kracht een plaats in de thrillermarkt te veroveren.,Een dikke pil uit Zweden die deel uitmaakt van een trilogie:
als uitgever wil je natuurlijk snel een link leggen naar de boeken van Stieg Larsson, maar zoals andere reacties al vermelden gaat die vergelijking mank. Die vergelijking is ook niet nodig, want het boek van Lapidus is sterk genoeg om op eigen kracht een plaats in de thrillermarkt te veroveren.
Snel geld gaat over de onderwereld van Stockholm; criminelen die alleen geïnteresseerd zijn in veel en snel geld. De lezer volgt drie criminelen: JW, de student van arme komaf die geld nodig heeft om mee te kunnen doen met het jetsetleven van zijn rijke vrienden, Jorge de latino die ontsnapt is uit de gevangenis en sindsdien op de vlucht is en Mrado die zijn best moet doen om zijn positie binnen de voornamelijk Joegoslavische onderwereld te behouden.
De levens van deze personen raken langzamerhand steeds meer met elkaar verweven. Het bestaan in de onderwereld biedt geen enkele veiligheid; niet alleen de politie is je vijand, maar ook je eigen collega-crimineel kan je op elk moment een mes in je rug steken.
Lapidus weet deze verhaallijnen op een goede en overtuigende manier bij elkaar te brengen. Bij het naderen van het einde van het boek vermoedde ik eerst dat Lapidus het volgende deel nodig zou hebben om het verhaal goed af te sluiten, maar dat bleek niet zo te zijn. Alhoewel het in sneltreinvaart gebeurt, wordt het verhaal toch afgerond aan het eind van Snel geld.
Snel geld vertelt voornamelijk het verhaal van de criminelen; de kant van de politie en wat zij doet om deze criminaliteit te bestrijden komt af en toe aan bod door middel van ingelaste rechtbank- en politierapporten. Om de sfeer van de onderwereld weer te geven maakt Lapidus gebruik van een afgemeten stijl, voornamelijk door geregeld persoonlijke voornaamwoorden weg te laten als die aan het begin van een zin zouden moeten staan. Vond dat soms wel iets overdone, maar het past wel bij de sfeer van het boek.
Geen nieuwe Stieg Larrson dus, maar wel een nieuwe goede titel uit Zweden.