Grote dosis romantiek

Het boek Die for me (Sterf voor mij) werd al eens besproken in de rubriek Van Overzee, 5 februari 2008 (zie Nieuwsarchief), door Jannelies Smit. De laatste zin van haar recensie wordt nu geciteerd op de voorkant van het boek Sterf voor mij, dat sinds kort ook in het Nederlands verkrijgbaar is: ‘Voor de liefhebbers van Karin Slaughter’. Ik zou liever een vergelijking maken met een andere schrijfster, namelijk Lisa Jackson. Jackson heeft een hele serie boektitels op haar naam staan: Bouquetreeksromannetjes, maar ook thrillers waarin ze naast een spannend verhaal veel aandacht schenkt aan de nodige romances. Dat geldt ook voor Sterf voor mij, dat dit jaar door de Romance Writers of America zelfs genomineerd werd voor de Best Romantic Suspense (en overigens niet gewonnen heeft). Moet ik nog meer zeggen?
Degenen die een spannend verhaal graag afgewisseld zien met een “krijgen-ze-elkaar-liefdesverhaaltje” komen volledig aan hun trekken in dit boek.
Het spannende verhaal bestaat uit de vondst van een negental lijken in een akker. De lichamen zijn gemarteld en op een vreselijke manier aan hun einde gekomen. Omdat Rose de lezer ook laat meekijken in de wereld van de moordenaar, is al snel duidelijk dat hij een computergenie is die de martelmoorden gebruikt voor realistische beelden in een computerspel waar hij aan meewerkt.
Het liefdesverhaal speelt zich af tussen de rechercheur Vito Ciccotelli en de historica Sophie Johannsen die als expert bij de moordzaken wordt gehaald. Ze zijn beiden op slag verliefd op elkaar, maar eerst moet er een spel van aantrekken en afstoten plaatsvinden, onder andere door wat misverstanden, voor ze zich aan elkaar kunnen overgeven. Het helpt daarbij ook enorm dat Vito weet welke taal er op Venus gesproken wordt.
Een thriller die zich voor een belangrijk deel richt op een ontstaande romance moet het niet hebben van een doorwrocht plot. Sterf voor mij laat wat kleine steekjes vallen: aanwijzingen die niet voldoende aandacht krijgen van de politie, personen die onvoldoende beschermd worden terwijl bekend is dat ze groot gevaar lopen en een verbazingwekkende passiviteit die opeens de kop opsteekt als de moordenaar een volgend slachtoffer ontvoert.
De vertelstijl van Rose is niet helemaal mijn smaak. In het begin van het boek wordt duidelijk dat diverse mensen een geheim hebben, zoals Vito en de zoon van een verdwenen rechter. Rose blijft gaandeweg het boek maar herhalen dat ze geheimen hebben, maar wat dat dan precies is, wordt pas na driekwart van het boek onthuld. En dat gebeurt dan vaak nog op een cliffhangerachtige manier waarbij de onthulling te snel wordt afgebroken en er eerder een gevoel van irritatie dan van spanning gewekt wordt.
Maar dat zal degenen die van dit soort boeken houden verder niet veel kunnen schelen. Die kunnen hier hun hart aan ophalen en hopen dat de resterende boeken van Rose ook vertaald gaan worden.