De schrijfstijl van MacBride is verfrissend en origineel

‘Zes dagen later.’ De eerste drie woorden in Verbrijzeld zetten gelijk de toon voor de schrijfstijl van Stuart MacBride. Hij rukt de lezer het verhaal in, dumpt hem in het politiebureau van Aberdeen en laat dan alles om hem heen afspelen zonder zich nog om hem te bekommeren. Er komt geen verklaring over wat er aan de hand is, relaties tussen politiemensen worden niet uitgelegd en er zijn geen dialogen waarin gebeurtenissen uit het verleden worden behandeld en waaruit de lezer kan opmaken wat er precies mis is. MacBride vertelt enkel wat er op dit moment gebeurt, en laat alle interpretaties aan de lezer over. Dit vraagt de nodige concentratie van de lezer, maar die wordt daar ruimschoots voor beloond.
Vaste hoofdrolspeler brigadier Logan McRea moet een ontvoeringszaak onderzoeken. Door hun optreden in een Idols-achtig tv-programma zijn moeder en dochter Alison en Jenny McGregor beroemd geworden, maar blijkbaar bracht die roem hen ook een stuk ellende, want nu zijn ze ontvoerd. Via filmpjes wordt Groot-Brittannië opgeroepen om geld voor hen in te zamelen, anders worden ze vermoord. Om hun eis kracht bij te zetten sturen de ontvoerders alvast een teen van Jenny op. Alison en Jenny zijn publiekslievelingen, en dus is de druk op de politie om de zaak op te lossen enorm groot. Alsof dat nog niet genoeg is, krijgt McRea ook te maken met de hinderlijke nasleep van een inval bij drugshandelaars, met voor hem dramatische gevolgen.
De schrijfstijl van MacBride is verfrissend en origineel. Eindelijk een auteur die vindt dat je de feiten voor zich moeten laten spreken en die de lezer in staat acht om zelf gevolgtrekkingen te maken. En ook eindelijk een auteur die een agent twee zaken laat behandelen die op het eind niet met elkaar verbonden blijken te zijn. MacBride schetst op een indringende wijze het rauwe leven van het politiekorps in Aberdeen, waarbij in platvloerse dialogen geregeld geslachtsdelen over tafel vliegen. In de laatste bladzijden weet hij het verhaal tot een verrassend mooi einde te brengen, met als toemaatje een prachtige slotzin. Maar in tegenstelling tot de beginwoorden ga ik die niet prijsgeven.