Heftig

Heftig, ik heb een paar keer gehad dat ik het boek wilde sluiten en een ander boek wilde pakken omdat ik me ergerde aan ome meneer, aan wat hij deed. Tegelijkertijd wilde ik ook verder lezen omdat ik wilde weten of er gerechtigheid zou komen. Aangezien jullie mijn recensie nu zitten te lezen, zullen jullie begrijpen dat ik het boek heb uitgelezen, hoe heftig het onderwerp ook is en ik ben er blij om, want ik had al vanaf bladzijde een door dat er ook genoeg te lachen zou vallen, naast het verdriet, boosheid en alle andere gevoelens die het boek teweeg brengt. Of de gerechtigheid zege viert, dat moet je zelf maar gaan lezen.
Aan de moeder heb ik me eigenlijk hooguit maar een paar keer geërgerd, moest meer om haar domheid en haar egoïsme, of beter hoe ze reageerde, lachen. Tot een bepaald moment dat ze hoorde wat er was gebeurd, toen kreeg ik medelijden met haar.
Met Puck heb ik het vanaf het eerste moment al te doen gehad. Dat haar jeugd van haar is afgenomen vanaf het moment dat ze zijn verhuisd.
Wat ik jammer vind, is dat je niets meer hoort van haar echte vader. Het lijkt mij dat hij toch op een bepaald moment ook iets gehoord moet hebben en zijn dochter zou willen helpen/opvangen.
Daarnaast was voor mijn gevoel het boek nog niet uit, want ik miste nog een paar hoofdstukken, over hoe het haar verder is gegaan. Het einde was nogal raar, niet af. Kan helaas niets meer zeggen, want dan zou ik het einde verraden en dat is niet leuk voor diegenen die het boek nog niet hebben gelezen.
In ieder geval neem ik mijn petje af voor Kim dat zij zo'n zwaar en heftig onderwerp zo luchtig en geregeld met humor heeft geschreven. Ik geloof best dat dat niet makkelijk is geweest.