Hilarisch tijdreisavontuur

Saffierblauw is geen slachtoffer van de ‘Vloek van het Tweede Boek’, zoals ik het nu maar even doop, waarbij het verhaal van boek twee inzakt na een machtig mooi eerste boek. Deze Vloek is vooral voelbaar wanneer je verwachtingen te hooggespannen zijn door de pracht van boek één. Maar ik kan je vertellen dat Gwendolyns verhaal in Saffierblauw niet als een pudding in elkaar zakt, maar juist interessanter wordt.

Ze zet haar reis voort en heeft er een nieuwe side-kick bij: de eigenwijze waterspuwergeest Xemerius, die te pas en te onpas commentaar levert:

Meneer Giordano had zich voorgesteld met de woorden: ‘Giordano, alleen Giordano graag. Gepromoveerd historicus, beroemd modeontwerper, reikimeester, creatieve sieradenontwerper, bekende choreograaf, adept van de derde graad, deskundige inzake de achttiende en negentiende eew.’
‘Shitterdeshit,’ zei Xemerius. ‘Die heeft als kind zeker een keertje in een te heet bad gezeten.’

En daarmee kom ik gelijk tot de kerk van mijn recensie: de personages en hun gekibbel zijn wat de boeken van de Edelsteentrilogie zo ontzettend leuk maken. De gesprekken die Gwendolyn, Xemerius, Leslie, Raphael en Gideon voeren zijn doorspekt van (woord)grapjes en verwijzingen en dit houdt aan zelfs als het verhaal op zijn spannendst is.
Ondertussen verdiept het mysterie zich: wat wil de Graaf van Saint-Germain nu echt? Wat is de Florentijnse Alliantie? En wat weet Gideon van de plannen van de Graaf? Gwendolyn weet niet wie ze kan vertrouwen en het onberekenbare gedrag van Gideon maakt haar steeds achterdochtiger. Ondertussen voelt ze zich steeds meer tot hem aangetrokken, maar mag dat wel van de Wachters, en staat ze dat zichzelf wel toe? Hoewel de gebeurtenissen niet heel snel op elkaar volgen en het boek niet zo spannend is dat je op het puntje van je stoel zit, blijf je als lezer benieuwd naar hoe het echt zit. En ook al heb je wel enig idee waar het boek naartoe werkt, toch wordt het nooit saai.

Daar dragen niet alleen de personages, maar ook de schrijfstijl aan bij: Giers toon is licht en luchthartig, de beschrijvingen speels en herkenbaar. De eerste paar pagina’s waarin er een samenvatting wordt gegeven van de gebeurtenissen aan het eind van het eerste boek zijn op z’n zachtst gezegd hilarisch, want Gwendolyn gedachten over wat er gebeurt zijn gortdroog.
Ik heb ontzettend genoten van Saffierblauw; ik heb hem op een zonnige dag in de tuin in één keer uitgelezen. Als je zin hebt in een hilarisch tijdreisavontuur, dan is dit boek voor jou!