Leuk, luchtig avonturenverhaal

O, wat was dit een leuk boek! Alles zat erin: een intrige, prachtige jurken en kostuums, een historisch Londen met koetsen en degens en ga zo maar door. En natuurlijk die ene knappe jongen, hihoe. Ik houd ontzettend van boeken over tijdreizen, dus ik kon mijn geluk niet op toen ik dit boek vond. Omdat de voorkant me een beetje kinderlijk leek, had ik mezelf alleen nog niet de tijd gegeven om het boek echt te gaan lezen. Maar die jubileumeditie… het water loopt me bijna in de mond als ik eraan denk. De voorkant is superstoer geworden met de rode accenten en het lettertype springt er nu echt uit. En vergeet niet dat het boek kleur op snee heeft, wat wil zeggen dat de bladzijdes aan de buitenkant rood zijn! Het tweede en derde boek zijn blauw en groen, dus samen staat het al helemaal prachtig. Alleen jammer dat je het niet kan zien als ze in de boekenkast staan… (maar je kan niet alles hebben, nietwaar). Maar gelukkig zie je de prachtige kleur wél als je aan het lezen bent. En man, wat was dat leuk. Ik heb ontzettend genoten van bijna alles in ‘Robijnrood’, zoals van de hoofdpersoon; Gwendolyn is een leuke, jonge meid, die het hevig betreurt dat ze elke dag een schooluniform aan moet. Ik moest vaak lachen om haar gedachten, hoe ad rem ze overal commentaar op gaf. Ook haar relatie met haar beste vriendin Leslie vond ik erg leuk vanwege het enthousiasme waarmee ze zich mee laat slepen in Gwendolyn’s avontuur. Wie wil er nou niet zo’n vriendin? En dan hebben we Gideon… Gideon is zo’n typische bad boy met een klein hartje. En daar smul ik echt van. Het was hilarisch om zijn gesprekken met Gwendolyn te lezen, hoe hij ervan overtuigd is dat hij niks aan haar zal hebben, maar er zo langzamerhand achterkomt dat eerder het tegendeel waar is. Maar kan hij dat ook toegeven? Ik kan niet wachten om te zien hoe hij zich ontwikkelt in de volgende boeken en of Gwendolyn hem zover krijgt om eens een toontje lager te zingen (you go, girl!). Wat alles echt afmaakte, waren de korte stukje die aan het begin van elk nieuw hoofdstuk stonden. Stukjes uit een dagboek, een stamboom, een schema over de manier waarop het tijdreizen werkt en ga zo maar door. Het maakte alles zo veel echter, want het was zo goed uitgewerkt. Ik heb regelmatig teruggebladerd om nog eens naar een stamboom op schema te kijken en te testen of mijn theorie klopte. Want niets is leuker dan zelf mee denken! En nou op naar deel twee, want ik moet weten hoe het verhaal verder gaat. Gideon, wait for me!