Heb je een naam nodig om je eigen identiteit te behouden?

Diney Costeloe vestigt zich na haar doorbraak met “de verloren kinderen” stevig als schrijfster over kinderen op de vlucht in de tweede wereldoorlog met “het meisje zonder naam”

Om haar dochter te beschermen tegen de Jodenvervolging in Duitsland word Lisa Becker door haar moeder als 13-jarige vanuit Hanau op de trein gezet naar Engeland in de hoop dat ze daar liefdevol opgevangen zal worden en veilig zal zijn voor als het geweld. Alleen, zonder haar blinde broertje en in onwetendheid over haar vader die tijdens de kristalnacht gewelddadig is weggevoerd.

In Londen aangekomen zonder kennis van de taal word Lisa opgevangen door Dan & Naomi, een kinderloos echtpaar die proberen haar opgenomen te laten worden in de gemeenschap.
De Blitz bereikt echter ook Londen en tijdens een van de bombardement is ook Lisa slachtoffer en wordt wakker in het ziekenhuis zonder geheugen.

Voor Lisa begint opnieuw een zoektocht naar haar eigen ik, de naam die haar gegeven en de platteland omgeving waar ze naartoe geplaatst is neemt ze ogenschijnlijk zonder moeite aan, maar toch blijkt al snel dat ze eigenlijk Duits is en daar heeft de Engelse bevolking meer en meer moeite mee. Wie zegt dat de vluchtelingen niet stiekem spionnen zijn?

Costeloe heeft diverse zware aspecten die in de tweede wereldoorlog plaatsvonden in een luchtig leesbaar jasje gegoten. Hierdoor mist het net de uitwerking dat je het verhaal weg zou moeten leggen om bij te komen maar blijf je doorlezen alsof je een feelgood in je handen hebt. Een knappe prestatie omdat er onderwerpen belicht worden waar niet veel aandacht aan besteed is geweest en je dan toch denkt: “goh dat heb ik me nooit bewust gerealiseerd dat toen daar ook plaatsvond.”