Veel herhaling

Het boek is letterlijk geschreven vanuit twee standpunten: je leest per hoofdstuk afwisselend het verhaal van hoofdpersonage Nanou en daarna van haar echtgenoot Thomas.
Het boek heeft het pistool-icoontje (thriller) meegekregen van de bib, maar voor mij zit het ergens tussen romantisch en spannend. De zogenaamde "opwinding" moet voor mij meer komen van de seksscenes dan van de ongekende vijand die wraak neemt. En dan nog...
"Verleid me" leest supervlot, na een aantal uren was ik er door. Ik heb mij niet echt verveeld, maar er wordt wel veel in herhaald. Het steeds opnieuw doorworstelen van dezelfde grote thema's: het verdriet, het bedrog, de lust, ... Ondanks het denkproces krijg ik geen nieuwe inzichten over de personages of achterliggende motieven. Als ik zie dat het 'weer' over hetzelfde gaat, sorry, dat zorgt bij mij meteen voor een diagonaal-lezen-reflex... Misschien daarom dat het extra vlot las :)
Op 2-3 scènes na waar zeker vaart, spanning en echte emotie inzat, vond ik de rest niet zo meeslepend of geloofwaardig. Dat ligt volgens mij aan twee dingen: het woordgebruik en de voorspelbaarheid. Waarom nemen de personages bepaalde beslissingen, hoe denken ze hierover na, hoe praten ze hierover met anderen, welke woorden gebruiken ze, ... Af en toe dacht ik bij mezelf "huh, zo praten mensen toch niet"? Beetje fake en daardoor afstandelijk vond ik. Op de backcover staat vermeld dat Anja's boeken levensecht, pakkend en spannend zijn. I have to disagree. Ook de intriges in het verhaal waren voor mij wat vergezocht en tegelijk heel voorspelbaar. Als je al vrij snel doorhebt wie de zogenaamde onbekende tegenstander is, maar de motivatie nooit begrijpt...
Het is geen extreem slecht boek, maar niets voor mij. Er zit een stukje in over de dood van haar dochtertje, dat vond ik heel "echt" overkomen. Maar de rest veel minder. Ik hou van boeken waar ik ondanks de bizarre plotwendingen toch nog kan geloven dat het werkelijk zou kunnen gebeuren.