Mus steelt je hart

Mus

Kristof Desmet

Mus, heet eigenlijk Merel maar vindt die naam ‘keitruttig.’ Ze komt behoorlijk met zichzelf in de knoei als haar vader er met een jonger model vandoor gaat en haar moeder voor de charmes van een collega valt. Helaas is dat de minst geliefde leerkracht bij Mus op school. Mus is vastberaden deze relatie te saboteren, koste wat het kost. Dat ze er een te hoge prijs voor heeft betaald, realiseert ze zich helaas te laat.

Mus is een realistisch boek dat leest als een trein. Je bekijkt even de eerste pagina om te zien wat het is en voor je het weet zit je een aantal hoofdstukken verder. Kristof Desmet weet heel goed een spannend verhaal neer te zetten zonder dat de spanningsboog teveel gemanipuleerd wordt.

Het boek begint met Mus die wordt opgenomen in een kliniek. ‘Zo dadelijk was ze officieel een gek.’ De reden hiervoor is dat ze iets heeft gedaan wat niet door de beugel kon. En dat ‘iets’ was een gevolg van een opeenstapeling van gebeurtenissen en emoties. Die kom je als lezer naarmate het verhaal volgt te weten.
Zoals de meeste verhalen bestaat ook dit verhaal uit een begin, midden en eind. Het interessante aan dit boek is dat het begin en eind over Mus in het hier en nu gaat en het midden Mus’ haar eigen verhaal is dat ze opschrijft voor therapie. Ze schrijft het in de derde persoon omdat het dan voor haarzelf makkelijker is. Ook voor de lezer is dit prettig, want zo blijft het een geheel.

Desmet kaart in het boek een aantal relevantie thema’s aan. De onzekerheden van een puber, cyberpesten naar docenten toe, de impact van een scheiding op kinderen, automutilatie en het vals beschuldigen van een docent.
Dat zijn grote thema’s waar doorgaans boeken van minimaal driehonderd pagina’s over worden volgeschreven. Dat Desmet het lukt in honderdnegenenzeventig en het ook nog op een luchtige manier brengt, is knap. Het is nergens kort door de bocht, maar aan het einde had ik wel het gevoel dat ik Mus nog beter had willen leren kennen.

Zoals ik al eerder schreef, leest het boek als een trein. Dat komt ook door de manier waarop Desmet taal gebruikt. Dialoog, handelingen en gedachtes vullen elkaar naadloos aan. Desmet schrijft in een strakke heldere (jongeren)taal die hier en daar best brutaal is. Misschien een beetje té. Het weerspiegelt goed het karakter van Mus, grote mond maar daarachter schuilt een lief klein vogeltje, alleen overstemt het nu bijna het verhaal.
Het gebruik van Engelse kreten vond ik geen probleem, alleen de overdaad aan beeldspraak en vergelijkingen haalde mij af en toe uit het verhaal. Ik vraag me nu nog steeds af hoe een dode rat voelt die op een vuilnisbelt op een vers lijk zit te wachten….
En hoewel het een vermakelijke spitsvondigheid is, die je ook nooit meer gaan vergeten en zo staan er veel meer in, gaat het bijna ten koste van Mus.

Al met al heb ik genoten van het verhaal en hoop ik dat het goed komt met Mus. Compliment voor de schrijver dat hij een personage van vlees en bloed heeft neergezet waar je stiekem van gaat houden.