Opnieuw beginnen.

Het is het eerste boek dat ik van deze schrijver las.

Je volgt als lezer twee verhaallijnen, dat van Victor en dat van Renée.

Enerzijds volg je Renée. Ze neemt haar levensverhaal op voor haar zoontje Willem. Ze doet dit naar voorbeeld van haar opa die ook een opname maakte. Hij was rechercheur bij het onderzoek naar de Bende.
Renée is een jonge vrouw die als kind een herseninfarct overleeft, maar daardoor getekend is voor de rest van haar leven. Enerzijds op fysiek vlak, maar ook op psychologisch vlak zijn er gevolgen. Zo is ze ervan overtuigd dat ze speciale krachten heeft die dingen in gang kunnen zetten. Is het echt iets bovennatuurlijks of heeft ze eerder last van OCD in combinatie met het toeval van het leven? Die beslissing moet je als lezer zelf maken.
Ze geraakt op jonge leeftijd haar familie (behalve haar opa) kwijt. Als jongvolwassene wordt ze een gevierd kunstenaar. Maar zal dat voor eeuwig zijn? En hoe ver kan je de grenzen aftasten bij de fans van je kunst?
Haar verhaal lees je in de ik-persoon omdat zij het zelf vertelt.

De tweede verhaallijn gaat over Victor, een man die na een gevangenisstraf heel hard z’n best doet om zijn leven terug op te nemen. En hoe hij ook probeert, zijn verleden verweeft zich met zijn heden.
Zijn verhaal wordt door een derde vertelt, een observator. Ik ben niet te weten gekomen wie dit zou kunnen zijn.

Blijkbaar is hij het hoofdpersonage uit het boek ‘Blanco’ (2003). Dit kwam ik te weten tijdens een literair gesprek met oa auteur Peter Terrin. Victor is een personage waarvan de auteur voelde dat zijn verhaal na het eerste boek niet af was. 13 jaar na datum krijgen we het vervolg van Victors levensverhaal te lezen.
Ik vond het geen must om ‘Blanco’ gelezen te hebben voor ‘Yucca’. Peter Terrin laat de voorgeschiedenis van Victor net genoeg doorschemeren om als je als lezer te kunnen inleven in diens gevoelens en gedachten.

Allebei de hoofdpersonages staan op een punt in hun leven waarop ze opnieuw moeten beginnen, waarop ze een nieuwe start nemen. En bij allebei is het niet de eerste of enige keer dat ze zich in deze positie bevinden.
Tijdens het lezen vraag je je af en toe af hoe en wanneer het levenspad van deze twee door het leven getekende mensen zich zal kruisen. Deze ontmoeting vindt plaats, maar is dit echt de eerste keer dat hun wegen kruisen.

Het boek las vlot. De hoofdstukken zijn duidelijk van elkaar gescheiden en je hoeft je als lezer nooit af te vragen in welk deelverhaal je je bevindt. Hier is geen verwarring rond.
Peter Terrin beschrijft situaties duidelijk, maar bondig. Hier geen eindeloze uitweidingen. Enkel wat noodzakelijk is.

Het is een boek over verliezen en opnieuw beginnen, over de moed zoeken en vinden, over vallen en terug opstaan om daarna misschien terug te struikelen. Een boek over het leven van twee ongewone gewone mensen.