Veel potentieel, maar ook een heleboel missers.

Ik lees niet vaak historische romans. Voornamelijk omdat dit boeken zijn die moeizamer lezen. Ze bevatten vaak taal van die periode, of je merkt aan het gebruik van taal dat het zich in een andere tijd afspeelt.
In 'het meisje zonder naam' maak je kennis met een vlot lezende historische roman. Er is geen moeilijke taal gebruikt en ik vind zelfs dat de taal zeer hedendaags is. De lichaamshouding van de personages slaat ook niet terug op wat in die tijd gebruikelijk was. Hier en daar worden ook woorden gebruikt die in deze periode niet gekend waren.
Over het algemeen waren dit geen storende elementen en zorgde het er net voor dat je erdoor heen raasde.

Wel had het effect op de setting en de sfeer. Die trouwens maar vlak was. Dit verhaal kon overal, op eender welke moment afspelen. Ze beschrijven een beetje 'een uitgebrand huis' en daar stopt het eigenlijk. Als een huis in je buurt afbrand, dan ziet het er waarschijnlijk hetzelfde uit.
Ook met de vaak aangehaalde "gat in de rij huizen" had ik moeite. Dan denk je eerder aan een krater die ingeslagen is, dan een gebombardeerd huis.
Het voelde ook niet aan als een oorlogssetting. Groot-Brittannië heeft ook sterk te maken gehad met de oorlog. Op vlak van rantsoen vertellen ze het gewoon maar. Er is geen enkel moment in het boek dat toont dat mensen echt in moeilijkheden zaten door een tekort aan voedsel.

Dat brengt ons gelijk naar de research van dit boek. Wat volgens mij gewoon nul is.
De bombardementen in dit boek zijn niet gelijk aan de feiten. Het zijn er teveel, ze duren te lang. Het klopt niet met de geschiedenis en dat viel mij gelijk op. Na wat opzoek werk kwam ik ook snel te weten dat de eigenlijke slag om Engeland maar een drie tot vier maanden geduurd heeft. Terwijl in het boek de bombardementen een stuk langer aanhielden.
Uiteraard ben ik ook opzoek werk gaan doen over het kindertransport van Joodse kinderen. Dat zou volgens het boek ergens 1939-1940 gestopt moeten zijn, want de hoofdpersoon zat op één van de laatste treinen. Het transport bleef doorgaan tot 1948. Een enorme historische fout.
De laatste tijd zie je het wel vaker dat historische romans uit de Tweede Wereldoorlog vol zitten met historische fouten. Ergens had ik dit al wel verwacht en uiteindelijk moest ik er zelf ook opzoek werk over doen om dit te ontkrachten. Al zijn er mensen die dit alles voor waar kunnen aannemen.

Laat ons dan overgaan naar de personages.
Vooral de houding van de personages klopte niet met de tijdsgeest. Zoals eerder aangehaald paste de taal niet geheel bij deze tijdgeest, maar ook de manier van doen was absurd. Als cultuurstudenten heb ik bepaalde periodes moeten bestuderen op vlak van sociale gelegenheden. Het was in deze tijd zeer abnormaal dat een jong meisje zomaar mee mocht geen met een jonge man. Zeker als de voogd een slecht voorgevoel had en wist dat die jongeman een crimineel was.
De hoofdpersoon lijkt toch netjes binnen die tijdsgeest te denken, maar dan gaat zo zomaar mee met een jongen. Loopt ze er verschillende te kussen. Iets wat totaal niet past in deze periode.
Zo zijn er een heleboel zaken die té modern zijn.

Het einde was trouwens veel te gehaast in vergelijking van de rest van het boek. De scene met haar biologische moeder was zo intens, maar zo vreselijk kort.
Ook de eindscene ging als een speer en beantwoorde niet alle openstaande vragen. Daarnaast werd er van heel veel personages niets meer vermeld.

Om over te gaan naar het positievere aan dit boek. Het lees vlot weg en ondanks dat het best langdradig is door de vele details, heb ik er zeker en vast van genoten.
Er zijn veel personages die elk hun eigen inzichten met de lezer delen. Het was prettig omdat je op die manier vanuit verschillende ooghoeken te maken krijgt met dezelfde situatie. Iedereen reageerd uiteraard anders in oorlogsomstandigheden. Van mij had dit trouwens wel wat meer benadrukt mogen worden.
Dat alles historisch niet zo correct is, heb ik van me moeten afzetten. Dan lees je een romantje dat in eender welke periode geschreven kon zijn. Op die manier krijg je onderliggende boodschappen binnen. Zaken die je niet zou zien als je enkel op de oorlog focust. Elk personage heeft een doel. Vooral de hoofdpersoon brengt haar doel sterk naar voren. Hoewel ze naïef lijkt, moet ze blindelings vertrouwen op anderen om te kunnen overleven. Een soort les die we vaak zelf niet zouden toepassen denk ik.
Het is zeker emotioneel beladen. Van vriendschap tot liefde, familiewaarden, verdriet, verlies,... Het heeft het allemaal. Er zijn momenten waar ik een lach op mijn gezicht had, maar evengoed naar het einde toe een traantje heb gelaten.

Raad ik dit boek aan?
Absoluut!
Maar ik zal daarbij ook aanraden om je eigen onderzoek te doen naar dit onderwerp. Want zoals deze lange recensie al duidelijk heeft gemaakt: historisch gezien kan je dit niet als voorbeeld nemen.