Aangenaam verrast

Door verschillende redenen leest dit boek zeer eenvoudig weg. Allereerst door de aangename en vlotte schrijfstijl die gehanteerd wordt in het boek. Je wordt een beetje op handen gedragen tijdens het lezen. Over het algemeen zijn de woorden simpel gehouden. Alleen hier en daar kwam er eens een woord dat ik misschien vervangen zou hebben naar een makkelijker synoniem.
Daarnaast komen er veel elementen voor in het boek, die je al kan herkennen door eerdere ervaringen. Van geschiedenis tot legendes, andere verhalen, sprookjes en nog zoveel meer. Hierdoor begrijp je sneller waar het over gaat. Al brengt dit wel het nadeel met zich mee dat het soms een beetje voorspelbaar wordt. Je kan al snel gokken wat er nog zal gaan gebeuren.
Het verhaal loopt ook gewoon lekker en dat maakt lezen altijd een stuk aangenamer. Dan ben je gelijk mee in het hele gebeuren en hoef je niet schoksgewijs achterna te huppelen.

Er zijn veel personages. Ik kan je niet alle namen geven, want daar ben ik rampzalig in. Toen ik al die moeilijke namen en Griekse namen zag, kreeg ik het al een beetje benauwd. Het schrikt iemand zoals mij -met een probleem in namen- sterk af.
Hoewel ik hun namen niet kon onthouden, onderscheidde de personages zichzelf door hun eigen karakter. Wat dus wil zeggen dat het beeld bij elk personage zeer helder was voor mij. Alleen wist ik niet altijd precies wat hun naam was.
Het heeft me dus niet gehinderd tijdens het lezen en dat toont ook hoe goed de personages in elkaar zitten. Ze zijn zeer realistisch, heel open naar de lezer toe. Hoewel ze onderscheden worden door hun talenten, heb je nog zoveel meer elementen als een soort 'extra' die hen benoemen.
Heel eerlijk? Ik denk dat Morgan me ook absoluut een boel heeft geleerd over tiener personages. Ze zijn niet kinderachtig geschreven, maar hebben hier en daar toch nog dat puber mentaliteitje. Iets waar ik zelf al meer dan anderhalf jaar mee sukkel. Het gaf echt een mooi inzicht over hoe je evenwicht kan vinden tussen een groeiend individu en de wet van Moeder Natuur.
Daarnaast staat Milo (zowat de enige naam die ik onthouden heb), ook op mijn lijstje van 'bookcrushes', want wat een geweldige kerel! Zijn personage is echt fantastisch.

Spanningstechnieken in dit boek zitten trouwens fantastisch in elkaar. Vaak vergeten mensen dat in fantasy boeken meer moet zitten dan een spannend gevecht. De spanning was te vinden op een heleboel levels en dat vond ik ook zeer interessant om te zien. Er waren moment dat ik op het puntje van mijn stoel zat, terwijl dat eigenlijk nog niet het 'goede' moment was zeg maar.
Je verwacht op de eindscene helemaal meegezeult te worden, maar ik had het net op andere momenten. Zoals de 'Inidiana Jones'-scene om het spoiler vrij te houden. Of die prachtige donkere kamer die toch niet zo bijzonder was, maar dan weer zo bijzonder leek te zijn.
Er is meer dan één climax en dat maakt dit verhaal zo sterk. Je hebt geen tijd om je interesse te verliezen. Hoewel het eigenlijk afzonderlijke stukjes zijn, vormen ze nog steeds één mooi en groot geheel.

Het was voor mij enkel de voorspelbaarheid die de pret soms kwam bederven. Over het algemeen stoorde ik me er niet aan, omdat ik dan het gebeuren zeker goed begreep. Alleen denk ik ook dat dit heel verschillend is per lezer. Mythologie en dergelijke aspecten zijn niet door iedereen goed gekend en niet iedereen kent elk sprookje, of elk verhaal.
Dit is zo afhangkelijk van lezer, dat ik het persoonlijk niet heb laten doorwegen in mijn mening. Het heeft me niet gestopt om het boek binnen de 24 uur uit te lezen.
Stiekem moet ik ook toegeven dat het vleugje romantiek voor mij niet gehoeven had. Het is niet zo dominant aanwezig, en het zorgt voor de nodige 'oh'-momentjes, maar toch voelde het soms als overbodig. Vooral omdat ze dan toch ergens als soort familie neergezet worden. Dat voelde deels tegenstrijdig voor mij.

Kortom: dit boek is een totale aanrader!