Eenvoud en geen diepgang

Deze stond al zo lang op mijn 'te lezen' lijstje en heeft me ontzettend teleurgesteld. Ik ben niet iemand die graag slechte reviews schrijft, maar ditmaal zet ik me daar toch over. Dit had ik niet verwacht toen ik het boek aankocht...

Als mijn eerste boek van Mirjam Mous, moet ik toegeven dat de eenvoud in haar taal wel heel ver gaat. De taal was té simpel voor young adult en het daagde de lezer totaal niet uit. Dat de personages tussen de 16 en 20 jaar schommelde was niet te merken. Hun manier van praten was soms te kinderachtig.
Het duurde ook zeer lang voor het verhaal echt interessant werd. De laatste twintig pagina's boden de spanning die ik in de rest van het boek gewoonweg miste. De gaten in het plot waren vaak niet te overbruggen. Dingen die gewoonweg niet klopte of tijdssprongen maar zonder verschuivingen. Qua literaire bouwstenen was ik teleurgesteld. Normaal lees ik vanuit een lezersperspectief, maar deze keer kon ik gewoon niet genieten en moest ik overschakelen naar alle gebreken die ik herkende.
De personages waren ook veel te vlak voor een volwaardig boek. In een kortverhaal zou ik dit nog door de vingers zien, maar in dit boek is het onmogelijk een band op te bouwen met de personages.

Wat vond ik dan wel goed? Er zijn verschillende thema's in verwerkt en de achterliggende boodschap was klaar en duidelijk. Het gaf dan ook wet speciaals omdat er zoveel onderdelen waren. Het was niet "maar" een virus, er was namelijk een heleboel meer om te ontdekken. Helaas ging dat ten koste van alle aspecten die ik hierboven vermeld heb.