Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Nooit meer beter

Clay heeft het Qkoorstsyndroom. Dat is in één zin het boek Welkom in het rijk der zieken! Hanna Bervoets doet iets wat nog niet eerder is gedaan, of althans waar ik nog niet eerder over heb gelezen. Ze komt een roman over chronisch ziek zijn. Dat is pittig, want het loopt niet slecht af, maar het loopt ook niet goed af. Als schrijfster heeft ze wel een aantal troeven in handen.
Ten eerste creëert ze een parallelle wereld. Opeens ben ik mij ervan bewust dat lezen mij brengt in een parallelle universum. Met deze roman maak ik kennis met een wereld die niet de mijne is, namelijk die van chronisch ziek zijn. Met elk hoofdstuk zie ik hoe het leven van zulke mensen kan zijn. Dan doet Hanna Bervoets nog iets waanzinnigs met de stijl. Het leven in het hier en nu wordt beschreven in de jij-vorm. Clay wordt aangesproken. Het is alsof zijn leven aan hem voorbij trekt. Verwarring in het begin van elke scene, want Clay weet niet gelijk of het voor of na het ijkpunt is. Hoe lang is hij al ziek?

Bij mij werkt het. De schrijfster richt zich tot mij en laat voelen hoe het is om chronisch ziek te zijn. Hoe het dagelijks leven verandert; werken lastig wordt, de dagen worden gevuld met een lange zoektocht naar een diagnose en een therapie. Gesprekken met vrienden drogen op. Het wordt duidelijk waarom dit voor gezonde mensen niet te begrijpen is. De wereld wordt kleiner en de pijn, steeds maar weer pijn en vermoeidheid overheersen.
Een tijdlijn vol met flashbacks, die door elkaar heen lopen. Langzaam maar zeker krijgt de lezer de puzzelstukjes bij elkaar. Het wordt afgewisseld met een surrealistische wereld waarin Clay met Suzan op reis is. Dat is een soort avontuur, een ontdekkingstocht. Clay en Suzan praten met elkaar, hoofdstukken met vooral dialogen en daardoor vlieg ik door het boek. Nou ja tot ergens halverwege… Ik geef toe dat ik dan wel even klaar ben met het chronisch ziek zijn.

Dat komt binnen. Zo gaan de wegen van chronisch zieken en gezonden mensen uit elkaar. Ik ervaar die weerstand met beide verhaallijnen. Hoewel ik ergens nog wel nieuwsgierig ben welk einde Hanna Bervoets aan deze roman wil geven. Het komt tot een sleutelwoord waarvan ik vermoed dat het voor veel meer mensen van toepassing is dan alleen chronisch zieken; acceptatie.

Het is een indrukwekkend boek. Als ik het herlees raken de woorden mij weer. Dit boek met de glimmende letters dwars op de kaft, laat het perspectief letterlijk kantelen. Hanna Bervoets gebruikt een prachtig metafoor over hoe het lijf een last is en deelt tussen de regels filosofische gedachten over tijd en ruimte. Ik blijf nadenken over de waarde van acceptatie en het nut van chronisch ziek zijn. Hoe ik gezond van lijf en leden tekort schiet om naast deze mensen te staan. Dat blijkt voor mij als ik teleurstelling voel over Clay, die als een loser is weggezet omdat hij blijft hopen op genezing. Volgens mij zegt het iets over de oerkracht die in mensen zit om te geloven in heil om maar een ouderwets woord te gebruiken. Tja menselijke wezens zijn ongeneeslijk religieus. Ik vind het geen perfect boek, maar als het de wereld voor hen die chronisch ziek zijn een beetje beter maakt, dan deze roman een begin.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Antoinette Schram