Mitchell schildert in zes doeken een inktzwart beeld van de mens

Mitchell vertelt op een unieke manier zes verhalen over uitbuiting, onderdrukking en misbruik. De afzonderlijke verhalen spelen in verschillende opeenvolgende tijdperken, lopend van verleden naar toekomst. Bij elk verhaal kiest Mitchell een passende vertelstem, die niet altijd even toegankelijk is. De eerste vijf verhalen worden onderbroken, waarna je in het volgende verhaal verdergaat. Aanvankelijk vond ik dat irritant, maar toen de draad na het zesde, centrale verhaal weer werd opgepakt, werd ik extra hard op de rode draad gewezen die door het werk loopt.
De Wolkenatlas is geen vrolijk boek. Na het uitlezen heb ik een week nodig gehad om weer een lichtpuntje te zien in het bestaan. Degene die het boek gelezen heeft zal begrijpen dat het was toen ik langs een KFC liep en moest glimlachen. Ik ben niet gul met sterren, maar dit boek is zo'n zeldzaam geval waarvoor vijf sterren echt te weinig zijn. Ik geef er dan ook zes.