Wie een kuil graaft voor een ander …

‘Lieve mama’, begin van het boek, geschreven door een mama die zelf beweert iets verschrikkelijks te hebben gedaan …
Wat is er gebeurd, drie weken eerder?
De familie Möhring lijkt alles vrij goed voor mekaar te hebben: een mooi luxueus huis, moeder Helen waakt over haar drie kinderen en heeft bovendien een job die haar voldoening schenkt, vader Werner is een druk bezette restauranthouder. Ogenschijnlijk het ideale plaatje.
Een gewelddadig incident die vrijdagavond zet alles op de helling.
In korte hoofdstukken wordt heen-en-weer geflitst tussen twee totaal verschillende werelden. Samen met de personages probeert de lezer te achterhalen wat er juist is gebeurd (waar blijft Brian?) en beleef je van op de eerste rij de gruwel ten huize Möhring (probeer je daar maar eens een voorstelling van te maken, met al die mensen die over de vloer komen, om nog niet te spreken van de kinderen!). De relatie tussen Helen en Werner vertoont steeds meer barsten: wat is er toch met Werner? vanwaar die wisselende stemmingen, waarom lijkt hij soms zo onbereikbaar? en hoe zit dat met Lex? had mama dan toch gelijk? De onzekerheid, de vertwijfeling, de malaise, de beklemming, de angst, … spatten van de bladzijden.
Dit is een boek over passie en wat die met een mens kan doen en over wie een kuil graaft voor een ander …
‘Lieve mama’, einde van het boek. De cirkel is rond.

Alweer een pareltje van Esther Verhoef, al had ik wel wat moeite met het einde van het boek, dat is bij mij binnengekomen als een mokerslag en ook een tikje ongeloofwaardig, want 'what are the chances'? .
Dit terzijde, next please!