Vette tegenvaller

Camilla Grebe (1968) brak in 2016 door met haar debuuthriller De Minnares. Dagboek van mijn verdwijning is haar tweede thriller en verkozen tot beste Zweedse thriller van 2017.

Zo'n aanbeveling schept verwachtingen die er wat mij betreft niet zijn.
Het verhaal wordt verteld door Malin en Jake, iedere keer in de 'ik' vorm. Dat is ook precies wat mij wat mij het minst aansprak. Ik kon me met Malin helemaal niet iditifenseren, wat ik erg belangrijk vind met een verhaal in de 'ik' vorm.
Ik vond haar kil en koud met weinig humor. Op het eind komt ze een beetje los en begrijp je beter waarom ze is zoals ze is.
Jake daarentegen, een jongen van 15, daar kon ik het wel weer goed mee vinden. Warm en eigenzinnig.

De andere personages komen best goed uit de verf. Je leert ze redelijk goed kennen en krijgen goed gestalte.
Het dagboek van de verdwenen Hanne speelt een grote rol in dit boek. Toch had ik me een verhaal over een profiler met geheugenverlies heel anders voorgesteld, en daar draaide het boek nu juist om. dat was voor mij een grote teleurstelling
Het plot was dan weer wel erg verrassend en maakt gelijk heel veel duidelijk. De spanning kwam pas op de laatste 50 blz tot zijn recht en voor die tijd kabbelt het een beetje voort.
Ik heb het boek uitlezen omdat het een leesclubboek was, anders had ik hem waarschijnlijk aan de kant gelegd.

Voor mij een vette tegenvaller en enigszins misleid door de lovende woorden op de cover.