Niet echt

Masser Brock; een boek dat ik niet zelf zou uitkiezen, maar voor een cursus toch gelezen heb. Dat een boek mij van tevoren niet aantrekt, blijkt meestal een goede indicator te zijn van mijn mening achteraf. Zo ook nu. Het krijgt nog een kleine voldoende, omdat het makkelijk wegleest en ik steeds (tegen beter weten in) de hoop bleef houden dat er iets zou gaan komen. Dat is knap, als je dat kunt oproepen bij een lezer. Maar ik miste voortdurend de diepgang.

In het voorlaatste hoofdstuk lijkt die diepgang toch nog te komen, als Masser erachter komt wat hem zijn hele leven nu eigenlijk gedreven heeft. Via een stukje zelfinzicht lijk je een psychologische verklaring te krijgen voor zijn heftige gevoelens, maar blijkbaar zijn ze toch niet zo heftig, want ze worden door zijn gesprekspartner min of meer afgedaan met ‘je moet maar naar de goede kanten van je leven kijken’, waarna Masser haar groot gelijk geeft en op iets heel anders over gaat.

Ik heb er tijdens het hele verhaal last van gehad dat mensen blijkbaar een goede relatie met elkaar hebben, terwijl die relaties niet worden uitgediept. Je moet dus maar aannemen dat dat zo is. Personages die dicht bij Masser staan (en hun naasten), hebben in de meeste gevallen niet zo veel moeite met wat hij allemaal over of via hen publiceert. En in de wereld van leugen en bedrog lijkt iedereen die Masser spreekt hem uitgebreid de waarheid te vertellen (en als dat niet zo is, dan wordt dat er door het personage gewoon bij gezegd). Daarbij moet Masser een vermaard journalist en vooral columnist zijn. Toch krijgt je het idee dat hij met regelmaat slappe stukjes publiceert en dat hij zijn tips vooral van collega’s en familieleden krijgt, maar amper vergaart door eigen inzichten, speurwerk of doorvragen. Niettemin krijgt hij promotie, maar dat ligt vast niet aan zijn verstandhouding met de hoofdredacteur. Alsof het hem allemaal overkomt. Al deze punten maken het verhaal voor mij vaak ongeloofwaardig.

Het verhaal neemt ook geen echt verrassende wendingen. En regelmatig wordt er ruim van tevoren al iets weggegeven. Zo weet een vrouwelijk personage zeker dat de geruchten dat de minister-president homoseksueel is onjuist zijn. En er is maar één manier om dat zeker te weten. Ook de ‘mol’ op de redactie is niet zo verrassend, want er zijn maar weinig kandidaten. In de terugkeer naar Urk lijkt nog een spannende wending te ontstaan, maar deze blijft uit, want het hoofdstuk is voornamelijk bedoeld om een personage weer terug te laten keren in het verhaal.

Al met al is de vraag wat waarheid, werkelijkheid of mening is. In een tijd van ‘fake news’ en ‘alternative facts’ een actueel onderwerp, maar het boek brengt weinig nieuwe inzichten. Een minister-president vertelt niet altijd de waarheid, op een krant werken ook maar mensen, die niet altijd de waarheid kunnen, mogen of durven op te schrijven. En ja, helaas kan ook een krant geïnfiltreerd worden. Interessante gegevens, maar Wagendorp doet er in mijn ogen net iets te weinig mee om er een goede roman van te maken.