1293 David Mitchell - De Geestverwantschap

Ik weet niet meer hoe ik aan het boek gekomen ben, maar de datum die er in staat is 1 november 2018, precies 16 jaar nadat ik Lief voor het eerst ontmoette, dus dat is al een gunstig voorteken. Heb ik het gewoon gekocht bij de Nimo? Gekregen zomaar, gevonden in mijn eigen bieb? Langzaam beginnen de herinneringen weer terug te komen, want ik weet nog dat ik overwoog welk boek van Mitchell ik zou kopen.

Dat betekent waarschijnlijk dat ik het gewoon bij bol.com heb gekocht. Ik deed dat omdat ik een ander boek van Mitchel had gelezen, nu weet ik het weer. Dat andere boek is Dertien, een prachtig boek over een jongetje van dertien die opgroeit met zijn zusje, wat op zich al een heel avontuur is en wat dan nog heel goed beschreven wordt ook. Ga maar lezen. Het werd mij aangeraden door mijn schrijfleraar van de schrijversacademie, die al mijn verhalen van zwart in rood veranderde maar dit een prachtig boek vond wat ik zeker moest lezen, wanneer ik de gore moed had om over mijn jeugd te schrijven. Ik heb het ademloos gelezen. Mitchell kan retegoed schrijven.

Dat blijkt ook in De Geestverwantschap. Gelijk in het eerste hoofdstuk zit je er helemaal in en word je meegesleept in een heel spannend en goed verteld avontuur. De Geestverwantschap is Mitchells debuut en het wordt op het achterplat op een verpletterende, briljante, opmerkelijke en verbluffende manier de hemel ingeschreven. Daarom was het voor mij ook een enorme deceptie om te ervaren hoe het boek is opgebouwd. Je weet misschien dat heel veel schrijvers debuteren met korte verhalen en pas daarna hun eerste roman schrijven. Mitchel zit er met De geestverwantschap zo’n beetje tussenin. Dat merk je pas in het tweede en derde en volgende hoofdstuk. Het zijn volledig op zichzelf staande verhalen, slechts verbonden door een enkel draadje zoals een telefoongesprek van een figuur uit het ene verhaal met iemand uit een ander verhaal. Knap verzonnen en nogmaals prachtig geschreven, maar veeleisend als ik ben viel mij dat nogal tegen. Ik zou het meer een trucje noemen dan een weergaloos literair spel, maar ja, ik hoef die boeken natuurlijk niet te verkopen.

Ik ga zeker nog meer van hem lezen want hij flikt dat vast niet elke keer en hij kan wel heel goed schrijven, waar je altijd wat van opsteekt. Je kunt het hier gewoon lenen, lezen, meenemen, weet ik veel en anders staan er buiten nog boeken genoeg. Kom maar weer een keer langs, want het is winter en dat is voor de buitenbieb ook geen lolletje terwijl lezen binnen in de winter juist heel aardig is en bovendien een sport die ik graag wil promoten, maar als je liever naar de sportschool gaat, dan begrijp ik dat ook.

Ate Vegter, 17 januari 2019

www.atevegter.wordpress.com/93