Lezersrecensie
1070 De nieuwe achternaam
Het tweede deel in de serie van de Napolitaanse romans van Elena Ferrante is mogelijk nog mooier en spannender dan het eerste. Is het eerste al overrompelend in zijn beschrijvingen van de Napolitaanse arbeiderswijk waar het verhaal zijn wortels vindt, in het tweede deel wordt aanzienlijk veel tijd doorgebracht aan het strand en dat verhit de gemoederen meer dan fortuinlijk is.
Het eerste deel, De geniale vriendin, beschrijft de vriendschap tussen Elena en Lila. Het beschrijft hun leven, hun vriendschappen, hun families en hun liefdes, een verhaal dat je maar moeilijk in romantiek of ingewikkeldheid kunt overtreffen. In het tweede deel is het juist Elena Ferrante zelf die dat door mij onmogelijk geachte waagstuk tot stand brengt.
In het eerste deel brengen de vriendinnen bijna alle tijd samen door. In deel twee groeien zij uit elkaar. De een is getrouwd en de ander verlaat Napoli, een grote en voor alle betrokkenen onmogelijk geachte stap, om te gaan studeren. Het huwelijk wordt een rokende puinhoop en de studie een groot succes en het is Ferrante die, ondanks dat de dames elkaar maar zelden zien in dit deel, de onderlinge spanning en verbondenheid toch heel voelbaar en essentieel tot het bloed van zijn verhaal maakt.
Over dat wel of niet de nieuwe achternaam van je man dragen gaat dit deel, over identiteit en over het verliezen daarvan. Juist daarom is het zo interessant dat achter het vrouwelijk pseudoniem van Ferrante een mannelijke schrijver schuil gaat. Ik zal zijn naam niet meer noemen want al weten sommigen zeker wie het is, anderen vinden het niet kunnen om iemand de publiciteit in te trekken, wanneer hij zelf ontkent te hebben gedaan wat jij denkt dat hij heeft gedaan.
Maar wie het ook is, op bladzijde 421 van de tiende druk van dit deel staat het onomstotelijke bewijs dat dit boek van Elena Ferrante, en daarmee al ‘haar’ andere werk, door een man geschreven is:
‘Ada (…) noemde zichzelf een soort Dama Bianca, de minnares van Coppi.’ Ik zal het even uitleggen. Fausto Coppi is in die tijd een groot Italiaans wielrenner, met de bijnaam de Kampioen. Alle mannen kennen hem en velen kennen zijn staat van dienst als het om vrouwen gaat. Voor mannen is dit een hele gemakkelijke en toegankelijke vergelijking, maar geen vrouw zal bij haar liefdesleven aan wielrennen denken. Maar Ada dan? Precies, Ada is een personage in deze roman. QED.
Ate Vegter, 21 juni 2018
www.atevegter.wordpress.com
Het eerste deel, De geniale vriendin, beschrijft de vriendschap tussen Elena en Lila. Het beschrijft hun leven, hun vriendschappen, hun families en hun liefdes, een verhaal dat je maar moeilijk in romantiek of ingewikkeldheid kunt overtreffen. In het tweede deel is het juist Elena Ferrante zelf die dat door mij onmogelijk geachte waagstuk tot stand brengt.
In het eerste deel brengen de vriendinnen bijna alle tijd samen door. In deel twee groeien zij uit elkaar. De een is getrouwd en de ander verlaat Napoli, een grote en voor alle betrokkenen onmogelijk geachte stap, om te gaan studeren. Het huwelijk wordt een rokende puinhoop en de studie een groot succes en het is Ferrante die, ondanks dat de dames elkaar maar zelden zien in dit deel, de onderlinge spanning en verbondenheid toch heel voelbaar en essentieel tot het bloed van zijn verhaal maakt.
Over dat wel of niet de nieuwe achternaam van je man dragen gaat dit deel, over identiteit en over het verliezen daarvan. Juist daarom is het zo interessant dat achter het vrouwelijk pseudoniem van Ferrante een mannelijke schrijver schuil gaat. Ik zal zijn naam niet meer noemen want al weten sommigen zeker wie het is, anderen vinden het niet kunnen om iemand de publiciteit in te trekken, wanneer hij zelf ontkent te hebben gedaan wat jij denkt dat hij heeft gedaan.
Maar wie het ook is, op bladzijde 421 van de tiende druk van dit deel staat het onomstotelijke bewijs dat dit boek van Elena Ferrante, en daarmee al ‘haar’ andere werk, door een man geschreven is:
‘Ada (…) noemde zichzelf een soort Dama Bianca, de minnares van Coppi.’ Ik zal het even uitleggen. Fausto Coppi is in die tijd een groot Italiaans wielrenner, met de bijnaam de Kampioen. Alle mannen kennen hem en velen kennen zijn staat van dienst als het om vrouwen gaat. Voor mannen is dit een hele gemakkelijke en toegankelijke vergelijking, maar geen vrouw zal bij haar liefdesleven aan wielrennen denken. Maar Ada dan? Precies, Ada is een personage in deze roman. QED.
Ate Vegter, 21 juni 2018
www.atevegter.wordpress.com
1
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Ate Vegter
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
