Het kind is de vader van de man

Het is een mooi boek, die nieuwe Thomése, maar ik zou het nooit gekocht hebben. Niet omdat ik geen hoge verwachtingen had – ik heb De Onderwaterzwemmer met veel plezier gelezen en ook Schaduwkind staat al jaren op mijn lijstje. Hij heeft nog veel meer geschreven, onder andere de roemruchte roman J.Kessels – the novel, maar ik ben er allemaal nog niet aan toegekomen.

Ik heb die Vaderliefde laten liggen omdat ikzelf net met een boek over mijn vader begonnen ben. Nou ja, het zijn alleen nog maar verhalen, maar het idee is er en ik ben bang dat ik bij Thomése ga lezen wat ik over mijn eigen vader zou willen schrijven.

Maar nu kreeg ik het zomaar in handen. Ik heb mijn onzinnige angst opzijgezet en het viel allemaal erg mee, want P.F. heeft een hele andere aanpak, maar op bladzijde 237, ik had het bijna uit, gaat het toch nog mis, zou mijn moeder zeggen. Daar schrijft hij een van mijn grote ideeën op, dat je als zoon ouder wordt van je vader. Dat je vader eerst je vader is en dan je broer en dan je zoon. Bijna alle herinneringen aan mijn vader zijn inmiddels herinneringen aan een man die jonger is dan ik ben. En hij voelt ook steeds meer als een zoon. Een bizar idee, maar we zijn in goed gezelschap, want William Wordsworth dichtte al in 1802:

My Heart Leaps Up

My heart leaps up when I behold
A rainbow in the sky:
So was it when my life began;
So is it now I am a man;
So be it when I shall grow old,
Or let me die!
The Child is father of the Man;
And I could wish my days to be
Bound each to each by natural piety.

The child is father of the man is ook een nummer van de Beach Boys, maar dat terzijde. Het idee is in eerste instantie dat het goed is om kind te blijven wanneer je ouder wordt, maar ik hou meer van de letterlijke interpretatie dat je de vader van je eigen vader geworden bent.

Vaderliefde van Thomése is een prachtig boek. Het is geen roman maar de geschiedenis van zijn eigen stamboom. Het is verrassend wie we daar allemaal tegenkomen en ook over het nuffige streepje op de e kom je genoeg te weten. Ik heb erg genoten van al die ooms en tantes en opa’s en oma’s en hoe elk leven een verhaal op zich is. Het is maar goed dat we alleen onze geschiedenis kennen en niet onze toekomst, dacht ik herhaaldelijk. Er staan zoveel heerlijke passages in en je komt nog heel wat te weten over de afgelopen jaren, die zo mooi vanuit een persoonlijk perspectief beschreven zijn. Het drama, de grootsheid en de kleinheid van mensen, hun ziel, hun verwachtingen, hun verlangens, hun dromen en hun frustraties, ik heb ervan genoten. Het enige wat ik mis zijn de dialogen: nergens mooie gesprekken tussen vader en zoon of desnoods tussen vader en moeder. Ik denk dat die gesprekken er ook niet waren. Er werd minder gezegd dan gezwegen.

Ate Vegter, 4 november 2019

Toeval of niet:
een gedichtje over mijn dode vader:
www.atevegter.wordpress.com/387