Is één mens genoeg?

Dat «Één mens is genoeg» van Els Beerten bij de jeugdboeken staat vind ik haast onbegrijpelijk. Want het is behoorlijk zware kost.

Dit is het eerste dat ik van deze auteur lees en ik vind dat ze minstens even beklijvend schrijft als een Kris Van Steenbergen en een Erik Vlaminck. De gehanteerde taal doet me trouwens sterk aan deze twee denken. Hetzelfde bedacht ik laatst toen ik «Suikerspin» van Erik Vlaminck las, dat zijn taal zo op deze in «Woesten» leek. Bleek het eigenlijk andersom, Van Steenbergen ging in de leer bij Vlaminck.
Hoedanook: zeer verstaanbaar 'Vlaams', met levensechte dialogen. Spannende opbouw naar de belangrijkste gebeurtenissen doorheen het verhaal.
Over de inhoud wil ik niet te veel vertellen. Laat ik zeggen dat het gaat over liefde (gaat het daar niet áltijd over?), over dromen, talenten, aspiraties, wensen en daartegenover de dagelijkse realiteit die het helaas meestal ànders voorheeft met een mens. En zo kan iemand, als gevolg van lelijke tegenslagen, zich verliezen in wanhoop en extreem gedrag gaan stellen. Muziek, dans en zang hebben een belangrijk aandeel in het verhaal en verder coureurs & kermiskoersen...
Ik vind dit boek echt de moeite, een aanrader! De schrijfster verdient mijn aandacht; ik heb de intentie haar vorig boek «Allemaal willen we de hemel», waarmee ze tal van prijzen heeft gewonnen o.a. De Gouden Uil en de Boekenleeuw, zeker te lezen in 2016. Ook dit blijkt een jeugdboek dat echter evengoed door volwassenen geapprecieerd wordt.