Dit is het premiere boek voor mij van dit schrijverspaar. Ik zou eerst Onderhuids kopen, maar doordat die overal was uitverkocht en ik geen zin had om 4 dagen te wachten besloot ik dit boek maar eens te huren. De eerste pagina begint goed, en houd je meteen in je greep. Maar om de lezer de eerste 50 pagina's alleen in de gedachten van de ik-persoon te plaatsen, lijkt het vooruitzicht iets minder, zeker als je bedenkt dat de ik-persoon in die pagina's blind is en niet kan bewegen.

Als je dacht dat het verhaal eindelijk op gang kwam blijkt het tegendeel waar te zijn. Terwijl het in bijna 320 pagina's geschreven is, zou het net zo goed het formaat van een gemiddelde baantjer kunnen hebben. Ik las het boek vooral uit omdat ik wilde weten of het misschien een verrassend sterk einde had. Helaas was dit naar mijn mening absoluut niet het geval.

Verder vind ik de manier hoe de schrijvers beginnen aan het einde te erg rusten op een zeer ongeloofwaardige wending. Zelfs Abbie blijkt niet altijd even realistisch weergegeven. Er vormen zich gebeurtenissen die je zou kunnen vergelijken met een 10 jarige Harry Potter die zich al erg volwassen gedraagt en nooit in zijn neus peutert, aan poep-en-pies-humor doet of krijsend over het schoolplein tikkertje doet met zijn vriendjes.