De zesjarige Amy Harper Belafonte, verlaten door haar moeder, is de dertiende proefpersoon in een geheim project van de Amerikaanse overheid. Een experiment dat volledig misloopt wanneer de eerste twaalf proefpersonen – die besmet zijn met een dodelijk virus – uitbreken. Amy weet met de hulp van een fbi-agent te ontsnappen en samen verschuilen ze zich in de bossen van Oregon, ver verwijderd van de menselijke beschaving die wordt vernietigd door de gevolgen van het experiment.
Honderd jaar later. Een ommuurde kolonie van overlevenden probeert zich staande te houden tegen de aanvallen van de kwaadaardige wezens die het dorre Amerikaanse landschap bevolken. Dan verschijnt er uit het niets een jonge vrouw, ze heeft geen stem, geen herinneringen. Ze raakt bevriend met een groep jonge overlevenden, onder wie een getraumatiseerde man die verliefd op haar wordt. Ze moeten de oversteek maken naar de plaats waar zij vandaan kwam om het geheim van haar mysterieuze bestaan te ontdekken – een geheim met de kracht om de wereld te redden.
Wat een indrukwekkend begin heeft het boek! Het vertelt je hoe de eerste paar jaren van het leven van Amy eruit hebben gezien en welke gruwelen ze heeft moeten doorstaan met haar moeder. Ik leefde meteen heel erg mee met de kleine Amy en sommige gebeurtenissen vond ik dan ook best naar om te lezen. Cronin heeft dit enorm slim bedacht omdat je hierdoor meteen aan het boek gekluisterd zit, je wilt zo graag weten hoe het verder gaat met Amy.
Vanaf bladzijde 354 wordt het verhaal echter een stuk ingewikkelder. Zowel door de termen die er gebruikt worden, maar ook door de hoeveelheid personages. Je maakt in 1 keer namelijk kennis met enorm veel andere personages die moeilijk te onthouden zijn.
Het boek blijft alle 994 bladzijden spannend en is aangrijpend waardoor ik het heel snel uit las. Alleen het open einde is teleurstellend. Waarschijnlijk dat Cronin heeft besloten dat dit boek deel 1 is in een reeks en dat de vragen in deel 2 beantwoord gaan worden.