Bolton kan veel beter

Als vakmanschap werkelijk meesterschap was, zou het niet uitmaken hoe groot de productie van een schrijver was: ieder boek zou een 'meesterlijk' boek zijn. Helaas is de werkelijkheid soms anders, zoals de nieuwste thriller van Sharon Bolton bewijst. Vorig jaar verscheen Bloedschande, haar derde boek en wat mij betreft tot dan toe haar beste. Bolton is een kei in het oproepen van de benauwende atmosfeer in kleine leefgemeenschappen: de Shetland eilanden in haar debuut of kleine, afgelegen dorpjes in de overige. De mensen leven er dicht op elkaar, kennen elkaar al hun hele leven en dragen geheimen met zich mee die iedereen kent maar waar niemand over wil praten. Ik vond Bloedschande grote klasse.

Amper een jaar later al ligt thriller nummer vier in de winkels, Zielsgeheim, en daarin heeft Bolton verrassend genoeg voor een heel andere plaats van handeling gekozen: het verhaal speelt van a tot z (hoewel, één keer reizen we met een tweetal politiemensen naar Cardiff) in London. Hoofdpersoon is Lacey Flint, die na een korte carrière in het leger weer al geruime tijd bij de London Metropolitan Police werkt. Officieel houdt zij zich bezig met de slachtoffers van seksueel geweld - loverboys met name - maar als zij op een avond bij haar auto een stervende vrouw aantreft, blijkt dat het begin van een nieuwe carrière bij de afdeling Zware Misdrijven, hoewel het enige tijd duurt voordat zij daar als collega wordt geaccepteerd. De vrouw blijkt door geweld om het leven te zijn gekomen en bij die ene moord blijft het niet. In het tijdsbestek van een kleine vier maanden volgen er nog drie en ieder slachtoffer is op gruwelijke wijze vermoord. Omdat er treffende gelijkenissen zijn met het werk van Jack the Ripper aan het eind van de negentiende eeuw, vermoedt de politie aanvankelijk dat er een 'copycat' actief is. Maar als het moorden doorgaat nadat de hoofdverdachte is gepakt, moet die veronderstelling worden herzien. Pikant detail: de moordenaar lijkt het ook op Lacey te hebben voorzien.

Sharon Bolton heeft waarschijnlijk ooit een Masterclass Crimewriting gevolgd en daar zal ze geleerd hebben dat je de spanning in een verhaal kunt opbouwen door regelmatig een nieuwe moord te laten plaatsvinden. Maar ze zal toch ook geleerd hebben dat er in de tussentijd ook iets moet gebeuren; dat je de aandacht van de lezer moet vasthouden met ontwikkelingen die stap voor stap naar een onvermijdelijk einde voeren? In de eerste helft van het boek, tot het moment waarop de aanvankelijke hoofdverdachte is gepakt, is daarvan echter geen sprake. Ik kreeg de indruk dat Bolton lange tijd niet goed wist wat ze met het verhaal moest. Ze rommelt maar wat aan. Pas toen ze besloten leek te hebben dat de man in kwestie toch niet de dader zou zijn, raakte ze op dreef en vanaf dat moment zie je dat die schrijflessen wel degelijk nut hebben gehad.

Dat Bolton zo snel na Bloedschande al met een nieuwe thriller op de proppen komt, zal wel contractueel zijn vastgelegd, zo werkt dat nu eenmaal als je een succesvol schrijver bent. Maar eigenlijk was ze nog niet zover, ze had waarschijnlijk nauwelijks meer dan een idee. Als je dan toch aan je contractuele verplichtingen wilt voldoen, schrijf je boeken zonder bezieling, technische werkstukken die beter niet (nu) geschreven hadden kunnen worden. Bolton kan veel beter en ik hoop van harte dat ze dat een volgende keer weer laat zien.