Het luizenpaleis van Elif Shafak

Elif Shafak toont zich een geboren verhalenvertelster in deze caleidoscopische roman.
In de aanloop naar het eigenlijke verhaal, waande ik me qua stijl en de lengte van sommige zinnen, verzeild geraakt in een boek van een van de grote Russische schrijvers. En waarachtig, toen ik de naam las van de persoon die het Zuurtjespaleis liet bouwen, en die van zijn vrouw, te weten Pavel Pavlovitsj Antipov en Agrippina Fjodorovna Antipov, ging ik eens bladeren in een van de weinige boeken van de grote Russische schrijvers die ik heb, te weten “De gebroeders Kazamarov”, en wat lees ik daar, de vader van de hoofdpersoon heet Fjodor Pavlovitsj Karamazov. Dat kan geen toeval zijn!

Na deze aanloop begint het verhaal over het ‘Luizenpaleis’ dat in het boek ‘Zuurtjespaleis’ (vertaald, de oorspronkelijke naam is Bonbon Palace) wordt genoemd en worden de bewoners per hoofdstuk aan ons voorgesteld. Sommigen lijken zo weggelopen uit een tekenfilm, anderen zouden zo maar onze eigen buurman of buurvrouw kunnen zijn.

Een van de mooiste hoofdstukken vind ik persoonlijk “Tijen Spic & Span en Su” dat gaat over een vrouw met een onverzadigbare schoonmaakwoede en haar dochter Su. De schrijfster verdeelt schoonmaaksters in twee categorieën, namelijk de radicalen en de traditionalisten. De uitleg die volgt kan net zo goed betrekking hebben op de politieke uitleg van deze begrippen en dat vond ik erg goed gevonden.

Het boek telt bijna 500 bladzijden en ik heb me geen moment verveeld. Ik las ergens dat de schrijfster ook in het Engels schrijft en dat ze beweert dat ze in die taal pas ten volle de humor kon gebruiken, schijnbaar gaat dat in het Turks minder goed omdat, zegt ze: “Taal is er geen spel, en dus hield ik me in“
Al dat echt zo is, moeten die boeken onmiddellijk vertaald worden opdat ik ze onmiddellijk kan gaan lezen.

Kortom het was zeer prettig kennismaken met Elif Shafak.