Nabokov's Lolita

Jongens, wat ben ik geschrokken van dit boek. Ik had van Nabokov ooit ‘Pnin’ gelezen, een humoristisch, in mijn ogen vrij onsamenhangend en onaf verhaal, waarmee ik me toch geamuseerd heb, en dat volgens mij over Nabokov zelf ging en zijn aanpassingsmoeilijkheden die gepaard gingen met zijn nationalisering tot Amerikaan.

Maar Lolita, dat is iets geheel anders. Ik schrok ervan dat iemand zo mooi kon schrijven over zo’n lelijk iets, zeg maar. Voor mij is het geen probleem dat iemand een boek schrijft over de dwangmatige liefde van een middelbare man voor een twaalfjarig meisje, want zeg nu zelf, anders zou er nooit meer iemand een boek kunnen schrijven waarin een of meerdere moorden of andere misdrijven voorkomen. Nabokov schrijft er op een dusdanige manier over, dat je soms medelijden krijgt met Humbert Humbert en zijn dwangmatige handelingen.
Een minpuntje vind ik, dat het boek iets te lang is om continu te kunnen blijven boeien. Maar iedere keer als ik dacht dat het saai begon te worden, kwam Nabokov weer met prachtige volzinnen tevoorschijn, waardoor ik het boek toch zonder veel moeite heb uitgelezen.
Het is een beetje vergelijkbaar met ‘Dood in Venetië’ van Thomas Mann vind ik; een novelle, die ik eerder op Dizzie een beetje heb afgekraakt, maar die ik dank zij dit boek wellicht een nieuwe kans geef en eens zal gaan herlezen.