Mooi, liefdevol, ontroerend

In dit boek komen vooral de gevoelens van Noah en Jude heel goed naar voren. Beide voelen ze zich ontheemd en incompleet. Dit komt deels door een dramatische gebeurtenis, maar ook doordat ze elkaar missen. Ook leven ze beide met een geheim waar ze zich erg schuldig over voelen. Als hun geheimen uiteindelijk uitkomen, blijken de reacties veel minder erg te zijn dan ze al die jaren hebben gedacht. De worsteling met hun onzekere gevoelens, hun verdriet over wat er gebeurd is en met name hun schuldgevoelens worden heel mooi beschreven en dit is dan ook wat het verhaal sterk maakte voor mijn gevoel.

Via het verhaal van Noah komt ook het onderwerp homoseksualiteit aan de orde. Via het verhaal van Jude komt ontluikende seksualiteit en de grote externe druk waarmee dit soms gepaard gaat aan de orde. Dit boek bevat aardig wat thema’s, maar ik had niet het gevoel dat het allemaal te veel werd. De thema’s worden allemaal soepel verweven met het verhaal.

Wat ik wel enigszins verwarrend vond is dat het verhaal van Noah zich drie jaar voor dat van Jude afspeelt. Daardoor was het makkelijk om te vergeten dat Noah en Jude in feite even oud zijn en zelfs een tweeling zijn. Hun verhalen spelen zich nu namelijk in verschillende levensfasen af. Ik had het makkelijker gevonden als ze beiden zowel een deel van het heden als het verleden hadden verteld. Wel schept deze manier van vertellen een bijna onoverbrugbare afstand tussen broer en zus, die er in het “echt” ook is. Misschien was dit dan ook de bedoeling van de schrijfster.

Het einde van het boek vond ik erg mooi en passend. De laatste alinea’s van het verhaal geven nog een soort filosofische beschouwing waar ik mij ook erg goed in kon vinden. Dat vond ik dus een zeer goede afsluiting van het verhaal.

Ik vond dit verhaal heel mooi, liefdevol en ontroerend. De karakters ontwikkelen zich heel natuurlijk en hun gevoelens komen heel mooi naar voren. De passie voor het schrijven knalt ook echt van de bladzijden. Petje af voor de schrijfster.