Indrukwekkend verhaal

Zondagskind neemt je mee in de belevingswereld van Jasmijn Vink. Een meisje met het syndroom van Asperger, maar aangezien er in de jaren 80 en 90 waarin Jasmijn opgroeit maar weinig bekent is over autisme krijgt zij deze diagnose pas op latere leeftijd. Jasmijn groeit dus op met het idee dat ze anders is dan andere, maar heeft geen idee wat er dan precies mis met haar is. Het boek is gebaseerd op het verhaal van Judith Visser zelf. Ook zij kreeg pas op latere leeftijd de diagnose asperger en in dit boek beschrijft ze door middel van Jasmijn de moeilijkheden en problemen waar zij tijdens het opgroeien mee te kampen had. In het boek volg je Jasmijn vanaf een jaar of vier totdat ze ergens in de twintig is, je krijgt dus haar hele jeugd mee. Jasmijn heeft moeite met sociale interactie en wanneer ze klein is praat ze zelfs helemaal niet. Alleen tegen haar ouders, broer, opa & oma en haar hond Senta, haar enige vriend. Van drukke omgevingen krijgt ze migraineaanvallen en alles wat er gezegd wordt neemt ze letterlijk. Dit alles levert soms ingewikkelde situaties op zeker vanaf het moment dat Jasmijn naar school gaat.

Het boek zit vol met ongemakkelijke situaties die Jasmijn meemaakt, maar het verhaal is zeker niet bedoeld om te laten zien hoe zielig Jasmijn wel niet is. Judith Visser wil juist een goed beeld schetsen van tegen welke problemen iemand met asperger kan aanlopen, maar ze wil aan de andere kant ook laten zien hoe vindingrijk Jasmijn is en ook hoe zij op haar eigen manier probeert zich zo te ontwikkelen dat ze zich in sociale situaties steeds beter kan redden. Het gaat misschien allemaal wat trager bij Jasmijn, maar dat wil niet zeggen dat ze uiteindelijk prima kan functioneren.

Zondagskind leest echt als een trein. Het leven van Jasmijn is heel beeldend geschreven en de hoofdstukken zijn kort waardoor je maar door wil blijven lezen. Ik denk dat Judith Visser met dit verhaal een boek heeft neergezet dat een prima beeld schetst van hoe het leven met asperger kan zijn voor iemand. Zoals Judith zelf al aan het begin van het boek schrijft zullen de situaties echt niet voor iedereen met asperger hetzelfde zijn als voor Jasmijn, maar het is echt het verhaal over hoe zij het opgroeien heeft ervaren en waar ze zelf tegenaan liep. Eigenlijk dus een heel autobiografisch verhaal en dat merk je ook aan de manie waarop het is geschreven, alsof je er al lezer echt bij bent. Zondagskind is echt een boek dat ik iedereen kan aanraden om te lezen.