Van geschiedenisles tot familieverhaal

Nino Haratischwili begint met een proloog die je direct meetrekt in het verhaal.
Alle begin is moeilijk en zo ook deze proloog. De zinnen zijn lang en kunstig geschreven wat af en toe er toe leidt dat je de zin twee of drie keer moet lezen om de totale zin tot je te nemen. Het verhaal wordt geschreven en verteld door Nitsa. Nitsa heeft het verhaal geschreven voor haar nichtje Brilka en dit doet zij op een vertellende toon. Er zijn momenten dat het lijkt dat Nitsa naast je zit te vertellen, je bent geen lezer maar aanhoorder.

Het verhaal is doorspekt met geschiedenis. Nog nooit was een geschiedenisles zo makkelijk te behappen. Nino heeft duidelijk research gedaan, elk detail is terug te vinden als je de tijd neemt op het op te zoeken.

Elk hoofdstuk heeft zijn eigen personage en begint met een citaat. Daarnaast staan er door het hele boek vele citaten, sommigen mooi en sommigen afschuwelijk. Het is niet duidelijk waarom er gebruik is gemaakt van citaten maar het misstaat niet. Ondanks dat elk hoofdstuk zijn eigen personage heeft wil dat nog niet zeggen dat er uitsluitend over deze persoon wordt geschreven. Soms is niet geheel duidelijk waarom het hoofdstuk deze naam draagt.

Het verhaal gaat over een familie die leeft vanaf het begin van de twintigste eeuw tot en met het heden. Acht generaties worden er beschreven, levend in Georgië ten tijden van oorlog. Het is al vrij snel duidelijk dat deze familie geen makkelijk leven heeft. Ieder personage heeft zijn portie ellende gekregen. Soms wordt een traan weggepinkt of een brok weggeslikt en soms vraag je je af of er niet iets teveel ellende is. Het lijkt erop dat niemand uit deze familie echte liefde beleefd en als er al sprake is van echte liefde dan komt dit niet tot bloei. Moeilijke onderlinge relaties tussen broers en zussen, moeders en dochters, moeders en zoons. Dromen komen zelden uit, gevoelens worden niet besproken en toch weet een ieder zich te handhaven rond alle perikelen die spelen in en rond die tijd.

'Kon ik maar in de rij gaan staan voor een ander lot'.

Van het begin tot en met het einde loopt de chocolade als een rode draad door het verhaal. Kan het zijn dat er een vloek rust op de familie door de chocolade of is dit bijgeloof? Komen we ooit achter het geheim van de chocolade?

Als lezer wordt je meegenomen in het verhaal. De schrijfstijl is poëtisch en nodigt uit tot verder lezen. Wij hebben dit boek als feuilleton gelezen, iedere week een nieuw hoofdstuk. Op deze manier lezen is een ervaring op zich. Ruim 1200 pagina´s verdeeld lezen op een e-reader, tablet en een enkeling zelfs met een geprinte versie. Zodra het hoofdstuk binnen was begon het lezen, zodra het hoofdstuk uit was begon het wachten. Het wachten op een nieuw hoofdstuk, een nieuw ¨leven¨, nieuwe avonturen en ja ook nieuwe ellende. Het is een boek dat blijft rondzweven in je hoofd, het laat je niet met rust. Even was er de angst van een leegte na het laatste hoofdstuk maar het verhaal is rond. Een heel mooi verhaal geschreven door Nino Haratischwili.